Koken bij candlelight op kerstavond

Natuurlijk mogen wij hier niet koken: in India is het vrouwenwerk, mannen kunnen dat niet. Maar Piet-Jan en ik hebben de meisjes gevraagd hoe laat ze gingen koken en onszelf daarbij uitgenodigd. Dat was een heel avontuur. Eenmaal in de keuken werd er gemengd, geplet, geschept, gedraaid, gerold en geschraapt, afwisselend op hoog en laag vuur. Het van verse koeienpoep gemaakte methaangas brandde lustig en met behoorlijk veel druk. We zagen de enorme vaardigheid en routine van deze toch jonge meisjes, maar die is wel beperkt tot die gerechten die eigen zijn aan de Indiase basiskeuken. Noodles klaarmaken bijvoorbeeld was een probleem, want buitenlands en dus niet doorgegeven van moeder op dochter. Ik schepte de ui- knoflook- tomatensaus om en om en greep ter ondersteuning aan het ijzeren oor van de pan. Nooit doen, ik begreep gelijk waarom iedereen de pannen niet aanraakte tijdens het bakken. De chapatti’s (een soort gekruide pannenkoekjes) worden snel om en om gedraaid. Goed opletten, anders verbranden ze. We waren net lekker op dreef toen het licht weer eens spontaan uitviel. Geen nood, een paar kaarsen vastsmelten op een omgekeerde reservepan en koken met sfeerverlichting. Opvallend is, hoe weinig olie en vet er gebruikt wordt. Alles draait om snelheid van werken, waardoor de gerechten toe kunnen met een vaardige hand, wat extra vocht, op het juiste moment indikken en serveren. En nauwelijks vet dus. Na afloop van onze telugu- kookcursus voor de moderne westerse man waren wij er ons terdege van bewust hoeveel energie er hier werd gestoken alleen al in het dagelijks bereiden van maaltijden voor ons, minder gepeperd en milder van smaak. We waren er des te dankbaarder voor.