Zaterdag 24 december. Kerstavond

De bedoeling was een kort bezoek te gaan afleggen aan twee tribal villages. Een planning in India is mooi maar de werkelijkheid wordt vaak geheel anders. Zo ook vandaag, het programma liep drie uur uit. Onder een tribal village wordt verstaan een dorp met mensen die zich al vele eeuwen geleden hebben teruggetrokken in de forest (het bos). Forest in India is iets anders dan dat wij eronder verstaan. Leen heeft het over struiken tot kniehoogte. Het is een afwisselend landschap met stukjes landbouwgrond en niet gecultiveerd terrein. De tribals hebben zich teruggetrokken omdat zij onafhankelijk willen leven en geen slaafs leven onder een landlord willen. Zij leven van hout sprokkelen dat ze in de omliggende dorpen verkopen. Hout is de meest gebruikte energiebron om op te koken. Wie een dag lang hard doorwerkt, verzamelt twee verkoopbare bossen, die samen ongeveer 120 roepie opbrengen, zeg maar 1,60 euro. In hun houding en gedrag is merkbaar dat zij meer eigenwaarde hebben dan veel andere Indiërs die wij ontmoeten. De mannen durven bv. grapjes tegen ons te maken.

Voordat we naar de dorpen gingen bezochten we een groot tempelcomplex ( Keelapatla)
De Brahmaan was ingelicht over onze komst en de vicar stond klaar om ons te begroeten. De priester werd enthousiast toen we allebei een biljet met twee nullen op de offerschaal legden. Het licht ging aan en ik mocht alles filmen en fotograferen. We hebben een heel ritueel ondergaan met voorbeden/ zegeningen en giften. Volgens Leen hebben de tempelbrahmanen, hoewel van de hoogste kaste, een heel specifieke plek in de maatschappij. Zij staan minder in aanzien omdat zij alle kasten moeten bedienen en leven van de gaven van de tempelbezoekers. Als de tempel de verering van een persoonlijke god betreft, wat hier het geval is, wordt het beeld van de god vertroeteld, bewierookt, er worden kamferlichtjes aangestoken, het beeld wordt gewassen, aangekleed, met bloemen omhangen enz. enz. Het reciteren van de heilige veda-teksten en dus ook de kennis ervan is voorbehouden aan de hoogste kaste. De teksten worden van generatie op generatie doorgegeven en omvat soms vele duizenden regels. Leen raakte in trance toen hij de voorgeschreven negen maal rond een beeldengroep (de negen planeten ) mocht lopen. Een bezoeker die wij toevallig ontmoetten was graag bereid om alles uit te leggen wat hij erover wist.

In de Suzukibus vervolgen we onze weg eerst over asfaltwegen en later stapvoets over zandwegen met heel veel diepe kuilen. Bij een drempel in de weg onderschatte onze chauffeur de snelheid en bijna maakte Leen een bult in het dak. De weg eindigde in Mooganapalli (palli= dorp). Support CSA financiert hier een study centre. Volgens mijn gegevens zouden 56 kinderen hier gebruik van maken. In werkelijkheid zijn dat er 72. Maar eerst gaan we, omdat de weg niet verder gaat, lopend over een pad naar een afgelegen dorp. De ontvangst is weer grandioos. Heel goed voorbereid, alleen, op het moment dat het dansen zal beginnen valt de stroom uit. Later is er weer stroom en kan er alsnog worden gedanst. Wij mogen een toespraak houden en Leen besluit spontaan, omdat hij een jonge moeder met een slapende baby op de arm ziet, een liedje te zingen. Ondersteunt met dik aangezette gebaren zingt hij slaap kindje slaap. Hier zijn filmfragmenten van. Het is zeer komisch om zo’n grote kerel in dit dwergenland een fictieve baby te zien wiegen. Ook op de terugweg naar Mooganapalli worden we vergezeld door een aantal medewerkers van CSA. We komen de grootmoeder van de onderwijzeres tegen die koeien aan het hoeden is. Ik mag een foto maken van de twee zevenenvijftigjarigen en de kleindochter. De foto is illustratief voor de verschillen tussen mensen in India en westerlingen.

Zowel in het eerste dorp als in Mooganapalli sluiten we ons bezoek af met het uitdelen van kleine geschenkjes. We voelen ons net Sinterklaas, geassisteerd door twee bruine helpers delen oude grijze mannen potloden, pennen en dergelijke uit. Soms voelen we ons meneer pastoor wanneer we koekjes uitdelen. En soms is het net een W.G. van der Hulstverhaal, als we zo met kerst de kerstpresentjes aan een grote groep kinderen mogen geven. Toch drijven hier weinig klompjes op het water, want de aarde is zo droog als gort. Dat is overigens een probleem waar we nog op terug zullen komen.