Leven in een dorp.

De laatste dagen breken aan. Morgen bezoeken we Mooganapalli, een dorp dat door Support CSA Trust wordt ondersteund. We hebben deze weken veel gezien en gehoord dat diepe indruk op ons heeft gemaakt zoals het verhaal van Balaji die in Balammadagu woont.

Balaji is 12 jaar oud en zit in de 7e klas. Het is een jongen met een open gezicht. Hij is aan de kleine kant wat komt door het eenzijdige en niet zo goede eten. Balaji heeft ouders, twee zussen en twee broers. Hij is het vierde kind in dit gezin. De familie bezit een koe die twee liter melk per dag geeft. ( hier geen quote voor de farmers!)
Balaji zijn dagen zijn gevuld met allerlei verplichtingen. Hij staat om vijf uur op en brengt eerst zijn zus met de fiets naar de straatweg, die drie kilometer verder ligt, waar zij de bus kan pakken naar haar werk bij het gouvernement, zeven kilometer verderop.
Als Balaji weer terug komt vult hij bij de pomp buiten het dorp twee grote kannen met water die hij naar huis brengt. De waterkannen, minstens tien liter water per kan, brengt hij één voor één tillend op zijn hoofd naar zijn huis. Twaalf jaar...ik zie het mijn kleinzonen niet doen. Trouwens Piet Jan heeft het geprobeerd maar hij werd kleddernat.
Daarna eet Balaji een klein beetje rijst. Omdat ze erg arm zijn kan de familie van de regering rijst met subsidie kopen, helaas is die wel van mindere kwaliteit. Samen met zijn zusje gaat hij om zeven uur naar het studiecentrum om zijn huiswerk nog een keer na te kijken. Om acht uur vertrekken de kinderen naar school, ze moeten een half uur lopen naar de school in het volgende dorp.
Na een lange schooldag komen de kinderen om half 5 weer terug in het studiecentrum. Als Balaji om half zeven naar huis gaat zit zijn taak voor die dag er nog niet op. Weer gaat hij twee kannen water halen, ruimt hij het huis op en buiten de koeienpoep.

Ballamadagu is een dorp dat een hoog percentage heeft van alcoholisme onder de mannen.
In deze plaats drinkt meer dan 70%. Ook Balaji zijn vader drinkt. De 100 rupee (1,50 euro) die hij per dag verdient wordt gelijk omgezet in alcohol. De moeder van Balaji heeft een baantje waar ze weinig mee verdient. Het meeste geld verdienen zijn zuster (3000 rupee per maand, 45 euro) en zijn broer die kleermaker is. De tweede zoon loopt rondjes om het dorp, voor de goede verstaander deze jongen heeft geen werk!
Vader maakt vaak ruzie met zijn vrouw en slaat haar ook. In huis is ze heel stil om geen aandacht op zichzelf te vestigen. Vader vecht ook met zijn dochter...immers in zijn ogen verdient zij het grote geld. Maar dochter is standvastig en weigert geld voor drank te geven.

Wij zijn bij deze familie in huis geweest. Het is een heel schamel hutje met overal kieren en gaten. Je kan je niet voorstellen dat daar een gezin van zeven personen in kan wonen en slapen. We horen ook verhalen dat de vrouwen binnen slapen en de mannen buiten onder een afdakje. De enige voorziening in huis is één lampje.

Aan Amitha vraag ik waarom deze vrouwen hun mannen niet buiten de deur zetten. Maar dat is te Nederlands gedacht. Gelijk na de eerste menstruatie van een meisje wordt er druk uitgeoefend op de familie om hun dochter uit te huwelijken. Niet zelden trouwt zo’n meisje met een familielid met grote kans op gehandicapte kinderen. Maar een getrouwde vrouw heeft status en als er kinderen komen is het belangrijk dat de kinderen een vader hebben ook al is hij altijd dronken.
De gearrangeerde huwelijken zijn geen garantie dat je een goede man trouwt. De meisjes zien de jongen maar één of twee keer voor het huwelijk en voor een jongen is het niet zo moeilijk om zich dan voorbeeldig te gedragen. Immers er wordt een grote bruidsschat betaald. Na de trouwerij komen de meisjes er pas achter wat voor vlees ze in de kuip hebben. Meestal leren vrouwen omgaan met de situatie waarin zij leven maar het kan ook gigantisch fout gaan mede doordat de moeder van de man zich met de relatie bemoeit. Iedereen weet denk ik wel wat de gevolgen zijn van zo’n huwelijk.

De laatste jaren zijn er jongeren die het gearrangeerd huwelijk niet meer zien zitten, uit liefde willen trouwen en geen bruidsschat willen betalen. Ze gaan naar de politie, laten zich registreren en vertellen dan pas aan de familie dat ze getrouwd zijn. Meestal blijft de relatie met de families gespannen totdat het eerste kind geboren wordt. Ook in deze relaties probeert de moeder van de man vaak invloed uit te oefenen.

Een moeilijke positie voor vrouwen. Het grijpt mij aan!