Staf ontmoeting en Bandapalli

Zaterdag 22 januari.
Ook deze dag moeten we het zonder hulp van Amitha stellen. Dat betekent voor ons dat de vertaling soberder is. Maar de meest essentiële dingen worden ons wel verteld. Af en toe kunnen we horen wanneer er over Nederland iets wordt gezegd. Vandaag staat op het programma de Staff Skill Training of te wel de staf vaardigheden aanleren waar ze in hun praktijk iets mee kunnen. (aanleren waar ze eventueel geld mee kunnen verdienen.) In Nederland had ik daar samen met Hanneke over nagedacht (ze heeft vaak goede ideeën)
We kwamen tot de conclusie dat het iets met plastic moest worden. Plastic is in India in overvloed aanwezig. Het kost niets en is goed bruikbaar voor hergebruik.
Voor ons vertrek had ik in kringloopwinkels in Ermelo en omgeving de aanwezige voorraad haaknaalden opgekocht. Ik wil namelijk gaan haken met plastic.

Voor de bijeenkomst van vandaag zijn uitgenodigd de coördinatoren van de dorpen, de animators en leerkrachten uit de dorpen, de begeleiders van de zorgboerderij en leerkrachten van de Special School. Bij elkaar ongeveer 25 personen. Allen hebben we afgelopen week al een of meer dagen meegemaakt. Per dorp twee animators die verantwoordelijk zijn voor de vrouwengroepen en die de leerkracht uitbetalen. De animators worden betaald door CSA Trust en verdienen een bescheiden loon. Zij komen elke maand een dag naar Palamaner om daar verslag uit te brengen over de situatie in hun dorp en het afhandelen van financiële zaken ( o.a. de leningen van de vrouwen). Met elkaar bespreken ze welke problemen er in een dorp spelen en wat de beste oplossing is.
Omdat om 9.30 een aantal deelnemers nog niet aanwezig zijn, sommigen moeten van ver komen en zijn afhankelijk of er vervoer beschikbaar is, wordt besloten om eerst met elkaar te gaan zingen. Er wordt onder begeleiding van slagwerk, enthousiast, hard en schel gezongen. Na enkele liederen wordt gevraagd of wij iets willen zingen. Daarop waren we voorbereid en lieten via de laptop Bless the Lord horen en zijn dat gaan instuderen.
Wanneer de laatste zijn gearriveerd beginnen we met gebed en een voorstelronde waar ons gevraagd wordt iets te zeggen over wat ons afgelopen week is opgevallen.
Sahayan Mary vertelde in het kort wat onze ervaringen van de afgelopen week waren. Dat we duidelijk het verschil kunnen zien tussen de dorpen Kadapanatham/ GP Palli wat al 3 jaar ondersteuning krijgt en het dorp Mooganapalli waar CSA Trust net met hulp begonnen is.
Er wordt door veel mensen vaak met het hoofd geschud wat “ja” betekend.

Ik wordt uitgenodigd om met mijn workshop te beginnen. Mijn tasje van gehaakt plastic (in het vliegtuig gemaakt) haal ik te voorschijn en laat het zien. Omdat ik geen Hindi spreek doe ik voor hoe het haken gaat. Sahayan Mary wil het wel eens proberen, ik zie dat ze het vaker heeft gedaan. Wanneer ik de haaknaalden uitdeel willen alle vrouwen haken. Helaas heb ik te weinig haaknaalden, maar dat is geen probleem. Enkele vrouwen doen samen met één haaknaald. In een mum van tijd hebben de vrouwen door hoe het moet en haken er driftig oplos.
Hoe het plastic geknipt wordt laat ik aan Sahayan Mary zien die het de anderen mag uitleggen. De mannen zitten gezellig met elkaar te praten maar worden naar het plastic knippen gesommeerd. Ook zij moeten weten hoe het knippen gaat zodat ze in de dorpen vrouwen kunnen bijstaan.
Het is een gezellig gezicht al die jonge vrouwen die aan het haken zijn. Mary uit Kadapanatham begrijpt niet goed hoe haken gaat maar zet door. Regelmatig komt ze bij me terug en vraagt met haar ogen of ik het nog een keertje voor wil doen. Na verloop van tijd lukt het haar om rond te haken.
Piet Jan nodigt de mannen en verschillende vrouwen uit om naar zijn Powerpoint te komen kijken. Hij heeft een aantal foto’s van onze woonomgeving, familie, hobby’s en het werk van onze stichting. Er wordt met verwondering naar de sneeuw gekeken. ”Wanneer de zon gaat schijnen zal het toch snel weg zijn?”. In Palamaner zijn de seizoenen anders dan bij ons. Ze kennen alleen “heet, heter, heetst”. Het zeilen met de boot begrijpen ze weinig van en droogvallen op de bodem van de zee is een raadsel. Er worden veel vragen gesteld en ze zijn erg geïnteresseerd.
Mary uit Kadapanatham heeft geen oog voor de foto’s. Zij zit buiten op de trap en haakt of haar leven ervan afhangt.

’s Middags brengen we met Renukai en twee andere jonge vrouwen een bezoek aan de Tribals in Bandapalli (rotsdorp). Dit dorp wordt door de stichting Mensen uit de Nood van Henk van Nunen ondersteund. We kunnen er niet met de auto komen en moeten de laatste kilometer lopen we over een smal paadje.
We zijn aan de vroege kant en de schoolgaande kinderen zijn nog niet terug van school. Door de wel aanwezige kinderen worden we uitgenodigd om naar de top van de rots te klimmen. Onze begeleidsters geloven niet dat ik dat kan en twee van hen houden me goed vast zodat ik niet kan vallen. Ik voel me een oude vrouw! Aan de andere kant ontroert me hun zorg ook. Halverwege de klim is er in de rots is er een diepe kuil met steile randen. De dorpskinderen laten hun favoriete spelletje zien en dat is zo hard mogelijk langs de zijkant van de kuil rennen zonder dat je naar beneden valt. Achter elkaar rennen ze door de kuil en hebben veel plezier.
Het uitzicht boven is adembenemend. Eenmaal weer beneden lopen we door het dorp. In dit dorp wonen vijfendertig gezinnen en er zijn veel problemen met de landlord. De koeien, schapen en geiten die door hen worden verzorgd zijn niet hun eigendom maar van de landlord. Als een dorpsbewoner kippen heeft en vijf eieren per dag kan rapen dan zijn vier eieren voor de landlord en één ei voor zijn familie. Zo gaat het ook met de beesten en de opbrengst van het land. Er is door CSA Trust een elektrische pomp en een watertank aangelegd. De elektriciteit valt regelmatig uit waardoor de bewoners geen water hadden. Door de watertank zijn de bewoners nu altijd voorzien van water. De landlord is boos dat de dorpsbewoners minder afhankelijk van hem zijn en heeft de toegangsweg naar het dorp geblokkeerd. In dit dorp is men gestart met het bouwen van gouvermentshuizen.
Wanneer we terugkomen bij het studiecentrum zitten de kinderen al klaar. Ook deze kinderen willen graag dansen maar de elektriciteit valt regelmatig uit. Geen probleem want ze gaan verder met een toneelstukje dat zo duidelijk uitgevoerd wordt dat wij het begrijpen zonder de woorden te verstaan. Het gaat over ruzie tussen een dochter en haar schoonmoeder waarin haar moeder een belangrijke rol speelt. Veel achterklap en splitten.
We maken een eind aan het bezoek want het is al bijna zes uur. De lerares nodigt ons uit om in haar huisje te komen kijken dat in het volgende dorp staat. Ze biedt ons koffie aan, maar we weigeren omdat het bijna donker is en graag naar huis willen. Blijkbaar wordt dat niet goed doorgegeven. Terwijl wij in haar huisje zitten melkt de vrouw haar koe om melk te hebben voor de koffie. Toch wimpelen we haar aanbod nogmaals af en na een Nederlandse verontschuldiging van Piet Jan rijden we weer terug naar Palamaner.