Managementoverleg en meer
Door: annekeCSAtrust
Blijf op de hoogte en volg Anneke
27 Januari 2011 | Nederland, Amsterdam
Zondag 23 januari
We worden uitgenodigd om mee te gaan naar de kleine christelijke kerk in Palamaner, maar we zijn zo moe dat we besluiten om uit te uitslapen.
Amitha en Chetan zijn om zes uur uit Bangelore vertrokken en arriveren vlak voor het ontbijt.
Na het eten kunnen we een poos aan de site werken. Amitha heeft ook op de site gekeken en al kan ze het verslag niet lezen de foto’s spreken voor zich. Elke dag vraagt Amitha hoeveel keer de site bezocht is. Dat is per dag meer dan tweehonderd keer! (Totaal is het op dit moment 27/1, 4127 keer). Piet Jan en ik vinden het geweldig dat zoveel mensen onze site bezoeken. Misschien is het niet helemaal duidelijk maar we schrijven samen de stukjes.
Het tweede deel van de ochtend is er een vergadering met het managementteam van Palamaner. Het zijn vijf vrouwen en twee mannen tussen de eenentwintig en achtentwintig jaar. De afgelopen dagen hebben we ze al enkele keren ontmoet en gezien dat ze veel verantwoordelijkheid krijgen. Ze werken allemaal met hart en ziel voor CSA Trust.
De teamleden willen vooral van ons weten hoe wij ertoe gekomen zijn om hen te helpen en hoe wij in de praktijk geld bijeenbrengen.
We vertellen kort het verhaal van Won. Daarnaast leggen we uit dat Public Relations heel belangrijk is. Laten zien wat je organisatie doet op plaatsen als: de kerk, markten en exposities (en de website).
Altijd nemen we visitekaartjes en folders mee die we kunnen uitdelen. Maar het belangrijkste is toch wel dat je voor je organisatie gaat staan. In Nederland kennen we het gezegde waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Piet Jan vertelt het verhaal van de Jehovagetuigen die een dag voor ons vertrek bij ons aanbelden. Ze stonden nat van de regen onder het afdakje bij de deur en wilde graag een praatje over Jehova. Maar mijn hart was al in India. Voor de Jehovagetuigen er erg in hadden spraken we niet over Jehova maar over onze stichting Support CSA Trust. Ze waren heel enthousiast en zouden voor ons en ons werk bidden. Voor de teamleden is ons verhaal helemaal nieuw. Ze weten wel dat er geld gedoneerd wordt maar hoe dat werkt is voor hen een nieuwe materie. Ze zijn erg onder de indruk wat wij doen en zien daarin mogelijkheden om in hun eigen omgeving toe te passen.
Ze vertellen aan ons hoe belangrijk het voor hen is te werken voor CSA Trust. Het blijkt dat George en Amitha hen vaak uit een uitzichtloze situatie gehaald hebben. Ze hebben nieuwe kansen gekregen door verder te studeren en vervullen nu functies als coördinatrice of accountant. Ze zijn verantwoordelijk voor onderdelen in dit belangrijke werk en zijn blij met de verantwoordelijkheid die ze krijgen.
Soms wordt het emotioneel en gaat Amitha meesnotteren ( welke werkgever in Nederland doet dat?) Het is een goede ontmoeting met veel waardering voor elkaar.
Tijdens het eten zien we vanuit de eetzaal de “koeienjongen" ploeteren om een kalf uit een grote waterbak te krijgen. Hij waste het kalf in de bak, maar die gleed uit op de vloer en stribbelde tegen. Gelukkig lukt het met hulp van een aantal jongens, die in de bak stappen, het kalf over de rand te tillen. Het is mooi om te zien hoe de jongens elkaar helpen om het werk goed te doen. De “koeienjongen“ troost het kalf en brengt het naar een groen stukje land.
Ik heb veel last van de muskieten ondanks de muggenmelk die ik op mijn lijf smeer. Er wordt opgemerkt dat ik stijf loop en na de lunch krijg ik mijn eerste massage. Het is een hele beleving voor de fysiotherapeute want ze ziet voor het eerst hoe wit mijn benen zijn. In India draag ik Indiase kleding die de benen netjes bedekken. Ook mijn jurkje moet iets omhoog geschoven worden om mijn benen goed te kunnen masseren. Maar OK, we zijn met vrouwen onder elkaar maar als Piet Jan binnenkomt wordt mijn jurkje weer zedig omlaag gedaan.
Tegen het eind van de middag gaan we met de auto weg. Anita moet even vijf minuten iets regelen in een Franciscanenklooster. We weten inmiddels dat vijf minuten zeer rekbaar is in India. We maken kennis met een van de fathers. Hij noemt moeiteloos een tiental plaatsnamen in Nederland op met vestigingen die bij de congregatie horen. We krijgen een rondleiding door de tuin en twee keer een meditatiemoment.
Na een half uur nemen we afscheid en gaan op weg naar een potterie. Palamaner staat hierom bekend en er zijn dan ook vele stalletjes langs de weg. We bezichtigen een fabriek en krijgen een demonstratie van de baas. Hij heeft veel vaardigheid en vol trots laat hij zien wat hij kan maken. Piet Jan komt in gesprek met jonge knul van 14 jaar. Het blijkt de zoon van de baas te zijn en decoreert de potten al tien jaar. Hij is op school geweest en heeft (gelukkig) wel zijn school afgemaakt.
Amitha was eigenlijk op zoek naar het winkeltje van een ex pupil. Zij was van de Special School weggegaan om voor haar oma te zorgen. Nu blijkt dat haar moeder (weduwe) haar rechterarm heeft gebroken en niet meer kan pottenbakken. Daarom heeft ze thuis de hulp van haar dochter nodig. Dochterlief wil wel op school terugkomen maar ze kan nu nog niet weg. We kopen uit de restvoorraad twee windorgels. Het eerste windorgel krijgt een mooie plek boven de dansvloer van de zorgboerderij (de kerstversiering moet er voor wijken). Het tweede windorgel nemen we mee naar de school in Tanuku.
Het is onze laatste avond in deze groep. Alle begeleiders moeten van Amitha in het Engels ons toespreken. Ze zijn opeens ontzettend verlegen. Amitha zet echter door. De begeleiding heeft allemaal een goede week met ons gehad. We passen in de groep en zijn niet bang voor “hun” kinderen. Onze chauffeur Chetan houdt een hele speech in het Engels. Hij bedankt ons dat we zoveel dorpen wilde bezoeken en dat we geïnteresseerd zijn in zijn land, daardoor heeft hij de afgelopen week ook veel geleerd. Hij vindt het fijn om de ouders van Won te ontmoeten waar hij een goede tijd mee gehad heeft toen die in India was. En wij…we slikken een brok weg en knuffelen wat af. Ook de verlegen meisjes willen graag een knuffel.
Na het eten krijg ik mijn vervolg massage en mijn eerste hennatekening op hand en onderarm. Het is een tekening van de bruid die verliefd is. De meisjes willen Piet Jan te grazen nemen, kort nadat mijn hand klaar is, moet hij er ook aan geloven en krijg een butterfly en bloem op zijn onderbeen.
Om twaalf uur is de henna droog en kunnen we het van onze ledematen afwassen. Wat overblijft, is een mooie tekening die tien dagen blijft zitten.
We worden uitgenodigd om mee te gaan naar de kleine christelijke kerk in Palamaner, maar we zijn zo moe dat we besluiten om uit te uitslapen.
Amitha en Chetan zijn om zes uur uit Bangelore vertrokken en arriveren vlak voor het ontbijt.
Na het eten kunnen we een poos aan de site werken. Amitha heeft ook op de site gekeken en al kan ze het verslag niet lezen de foto’s spreken voor zich. Elke dag vraagt Amitha hoeveel keer de site bezocht is. Dat is per dag meer dan tweehonderd keer! (Totaal is het op dit moment 27/1, 4127 keer). Piet Jan en ik vinden het geweldig dat zoveel mensen onze site bezoeken. Misschien is het niet helemaal duidelijk maar we schrijven samen de stukjes.
Het tweede deel van de ochtend is er een vergadering met het managementteam van Palamaner. Het zijn vijf vrouwen en twee mannen tussen de eenentwintig en achtentwintig jaar. De afgelopen dagen hebben we ze al enkele keren ontmoet en gezien dat ze veel verantwoordelijkheid krijgen. Ze werken allemaal met hart en ziel voor CSA Trust.
De teamleden willen vooral van ons weten hoe wij ertoe gekomen zijn om hen te helpen en hoe wij in de praktijk geld bijeenbrengen.
We vertellen kort het verhaal van Won. Daarnaast leggen we uit dat Public Relations heel belangrijk is. Laten zien wat je organisatie doet op plaatsen als: de kerk, markten en exposities (en de website).
Altijd nemen we visitekaartjes en folders mee die we kunnen uitdelen. Maar het belangrijkste is toch wel dat je voor je organisatie gaat staan. In Nederland kennen we het gezegde waar het hart vol van is, loopt de mond van over. Piet Jan vertelt het verhaal van de Jehovagetuigen die een dag voor ons vertrek bij ons aanbelden. Ze stonden nat van de regen onder het afdakje bij de deur en wilde graag een praatje over Jehova. Maar mijn hart was al in India. Voor de Jehovagetuigen er erg in hadden spraken we niet over Jehova maar over onze stichting Support CSA Trust. Ze waren heel enthousiast en zouden voor ons en ons werk bidden. Voor de teamleden is ons verhaal helemaal nieuw. Ze weten wel dat er geld gedoneerd wordt maar hoe dat werkt is voor hen een nieuwe materie. Ze zijn erg onder de indruk wat wij doen en zien daarin mogelijkheden om in hun eigen omgeving toe te passen.
Ze vertellen aan ons hoe belangrijk het voor hen is te werken voor CSA Trust. Het blijkt dat George en Amitha hen vaak uit een uitzichtloze situatie gehaald hebben. Ze hebben nieuwe kansen gekregen door verder te studeren en vervullen nu functies als coördinatrice of accountant. Ze zijn verantwoordelijk voor onderdelen in dit belangrijke werk en zijn blij met de verantwoordelijkheid die ze krijgen.
Soms wordt het emotioneel en gaat Amitha meesnotteren ( welke werkgever in Nederland doet dat?) Het is een goede ontmoeting met veel waardering voor elkaar.
Tijdens het eten zien we vanuit de eetzaal de “koeienjongen" ploeteren om een kalf uit een grote waterbak te krijgen. Hij waste het kalf in de bak, maar die gleed uit op de vloer en stribbelde tegen. Gelukkig lukt het met hulp van een aantal jongens, die in de bak stappen, het kalf over de rand te tillen. Het is mooi om te zien hoe de jongens elkaar helpen om het werk goed te doen. De “koeienjongen“ troost het kalf en brengt het naar een groen stukje land.
Ik heb veel last van de muskieten ondanks de muggenmelk die ik op mijn lijf smeer. Er wordt opgemerkt dat ik stijf loop en na de lunch krijg ik mijn eerste massage. Het is een hele beleving voor de fysiotherapeute want ze ziet voor het eerst hoe wit mijn benen zijn. In India draag ik Indiase kleding die de benen netjes bedekken. Ook mijn jurkje moet iets omhoog geschoven worden om mijn benen goed te kunnen masseren. Maar OK, we zijn met vrouwen onder elkaar maar als Piet Jan binnenkomt wordt mijn jurkje weer zedig omlaag gedaan.
Tegen het eind van de middag gaan we met de auto weg. Anita moet even vijf minuten iets regelen in een Franciscanenklooster. We weten inmiddels dat vijf minuten zeer rekbaar is in India. We maken kennis met een van de fathers. Hij noemt moeiteloos een tiental plaatsnamen in Nederland op met vestigingen die bij de congregatie horen. We krijgen een rondleiding door de tuin en twee keer een meditatiemoment.
Na een half uur nemen we afscheid en gaan op weg naar een potterie. Palamaner staat hierom bekend en er zijn dan ook vele stalletjes langs de weg. We bezichtigen een fabriek en krijgen een demonstratie van de baas. Hij heeft veel vaardigheid en vol trots laat hij zien wat hij kan maken. Piet Jan komt in gesprek met jonge knul van 14 jaar. Het blijkt de zoon van de baas te zijn en decoreert de potten al tien jaar. Hij is op school geweest en heeft (gelukkig) wel zijn school afgemaakt.
Amitha was eigenlijk op zoek naar het winkeltje van een ex pupil. Zij was van de Special School weggegaan om voor haar oma te zorgen. Nu blijkt dat haar moeder (weduwe) haar rechterarm heeft gebroken en niet meer kan pottenbakken. Daarom heeft ze thuis de hulp van haar dochter nodig. Dochterlief wil wel op school terugkomen maar ze kan nu nog niet weg. We kopen uit de restvoorraad twee windorgels. Het eerste windorgel krijgt een mooie plek boven de dansvloer van de zorgboerderij (de kerstversiering moet er voor wijken). Het tweede windorgel nemen we mee naar de school in Tanuku.
Het is onze laatste avond in deze groep. Alle begeleiders moeten van Amitha in het Engels ons toespreken. Ze zijn opeens ontzettend verlegen. Amitha zet echter door. De begeleiding heeft allemaal een goede week met ons gehad. We passen in de groep en zijn niet bang voor “hun” kinderen. Onze chauffeur Chetan houdt een hele speech in het Engels. Hij bedankt ons dat we zoveel dorpen wilde bezoeken en dat we geïnteresseerd zijn in zijn land, daardoor heeft hij de afgelopen week ook veel geleerd. Hij vindt het fijn om de ouders van Won te ontmoeten waar hij een goede tijd mee gehad heeft toen die in India was. En wij…we slikken een brok weg en knuffelen wat af. Ook de verlegen meisjes willen graag een knuffel.
Na het eten krijg ik mijn vervolg massage en mijn eerste hennatekening op hand en onderarm. Het is een tekening van de bruid die verliefd is. De meisjes willen Piet Jan te grazen nemen, kort nadat mijn hand klaar is, moet hij er ook aan geloven en krijg een butterfly en bloem op zijn onderbeen.
Om twaalf uur is de henna droog en kunnen we het van onze ledematen afwassen. Wat overblijft, is een mooie tekening die tien dagen blijft zitten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
