Pathurnatham en Sankaraiah

Woensdag 19 januari,
We gaan deze morgen opnieuw naar GP Palli en vanmiddag naar Pathurnatham.
Als we in GP Palli aankomen zitten de kinderen al in het schooltje klaar.
Ze doen laten ons kringspelletjes zien die ze vaak doen. Amitha vertelt wat over de Ireneschool in Ermelo, over het weer in Nederland en de kleding die kinderen nu dragen. De foto’s die we gemaakt hebben van groep 7 en 8 worden doorgegeven en vol verbazing kijken de kinderen naar die blonde kinderen die dikke jassen, mutsen en handschoenen aan hebben.
Mary wil heel graag de foto’s hebben. Ze heeft nu een tastbaar bewijs dat er naar hen omgekeken wordt. We gaan op pad om huizen te bezoeken. Bij het laatste huis waar we binnen genodigd worden, vertelt de eigenaar vol trots dat zijn schoonzoon als bruidschat een bed voor hen heeft gemaakt. Schoonzoon kan niet meer stuk, want schoonpapa ligt heerlijk in dat bed.

We stappen in de auto en rijden naar Pathurnatham. Dat ligt 10 minuten verderop.
Hier hetzelfde ritueel. Het programma komt overeen met de voorgaande dagen. Vervolgens willen de vrouwen dansen. Er ontstaat een behoorlijk tumult want de jonge vrouwen kennen de traditionele dans niet. Als de chaos haar hoogtepunt bereikt grijpen de mannen in (volgens mij hebben ze een aardig slokje op!) en doen ze de vrouwen voor hoe het moet. Het is een beetje gênant Het maakt duidelijk hoe de verhoudingen in het dorp liggen en dat de vrouwen niet zo goed samenwerken.

We eten die middag bij Fátima. Het valt op dat ze geen versieringen draagt. Tijdens het eten vertelt ze dat ze vroeger hindoe was maar zich bekeerd heeft en nu protestants is. In de hele omgeving zijn er vijf mensen die bij haar kerk horen. Ze is voorzanger in de kerk in Palamaner. Ze heeft een mooie stem en zingt voor ons twee christelijke liederen en ik voel haar emotie in de liederen.
En dan….Skelte, het was niet de cultuurshock die je door de regels las, maar de emotie. Dit dorp is het armste dorp wat we zien, het wordt nog niet zolang geholpen. De kinderen zien er erg smoezelig uit en hun kleren zijn kapot. Veel huizen die er vervallen uitzien. Het zijn één kamerhuizen waarin gekookt, geleefd en geslapen wordt. De muren zijn zwart van het roet en als het regent komt de regen samen met het roet door het dak heen.
De vrouwen willen Piet Jan graag aanraken. Er is een vrouw die 60 jaar lijkt, maar in werkelijkheid is ze veertig jaar. Bijna net ze oud als onze dochter Hanneke. Dit doet armoede dus met je! Je moet ontzettend hard werken om aan geld te komen. Veel vrouwen doen koeliewerk. Op het land werken, afval opruimen (stront en kadavers) Werk wat niemand wil doen en waar iedereen op neerkijkt. Het grijpt me bij de keel en ik kan er niet goed meer tegen. Na het gesprek met de kinderen gaan we dan ook weg.

We hebben aangegeven dat we ook naar het huis van Sankaraiah willen. Het kleine vriendje van Won! In 2006 heeft Won met hem opgetrokken. Hij is heel ernstig lichamelijk gehandicapt. De verwachting was dat hij misschien nog één jaar te leven had.
Als we aankomen, vijf jaar later, zit hij (nu 11 jaar oud) samen met zijn broer Lakshmi Narayana buiten op straat. We geven Sankaraiah foto’s. Op één foto staat hij samen met Won. Hij begint helemaal te glimmen. We besluiten om naar binnen te gaan. Sankaraiah kan niet lopen dus til ik hem op. Zijn broer die ook gehandicapt is rolt zichzelf naar binnen. Het huisje is op een tv. en 4 potten na helemaal leeg. Moeder Eramma kan ons niets ter welkom aanbieden. In zeer korte tijd staat het hele huisje vol buurtkinderen. Wij zijn tenslotte een bezienswaardigheid. Amitha bonjourt ze er allemaal weer uit. Sankaraiah blijft de foto’s bekijken en laat ze ook telkens aan zijn broer zien. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo blij was met een paar foto,s. Het is een enorme schat voor hem. Er ontstaat een heel gesprek tussen de moeder en Amitha. De vrouw is alcoholist. Om aan geld te komen bedelt ze. Haar oudste zoon mocht van George op school blijven om het vak kaarsen maken te leren. Op een goede manier kon hij dan geld verdienen, maar moeder vond dat geen goed idee. Doordat Laskhmi Naravana gehandicapt is haalt hij met bedelen meer geld op. Ze bedelen zo’n 300 roepies per dag bij elkaar dat is
€ 5.10. Van dat geld koopt ze kant en klare voeding en drank. Ze verzekert dat haar oudste zoon niet drink. Onze chauffeur Chetan (slimme boy) is naar buiten gegaan. Van de buurtkinderen hoort hij dat moeder en zoon drinken en dat er regelmatig vechtpartijen zijn. De grote afwezige in dit verhaal is de vader, hij is 2 jaar geleden gestorven aan aids.
Het is een trieste ontmoeting omdat er zo weinig toekomstperspectief is. Moeder wil niet geholpen worden, wil alleen geld ontvangen wat ze kan omzetten in drank.
Na een hartelijk afscheid van Sankaraiah vertrekken we naar Salaman.
Haar verhaal is veel hoopgevender.
Deze moeder (vader ook overleden) heeft twee gehandicapte kinderen en een gezonde zoon. Die zoon studeert maar schaamt zich voor zijn familie en wil niets meer met ze te maken hebben. George heeft de moeder overgehaald om de gehandicapte kinderen naar de school in Palamaner te brengen. Moeder zag het nut er niet van in maar heeft het toch gedaan. Baat het niet, het schaadt ook niet moet ze gedacht hebben.
Het meisje ging echter met sprongen vooruit. Toen ze hele dagen thuis was maakte ze geen contact met mensen in haar buurt. Nu reageert ze op vragen, heeft ze geleerd om zichzelf en het huis schoon te maken en kan ze rijst koken.
De jongen, die in de zorgboerderij van CSA in Palamaner woont, is een goede koeienhoeder. Hij heeft hart voor de koeien, borstelt ze glanzend schoon, praat met ze en geeft ze regelmatig een aai. Kijk.. dat vinden koeien nu juist prettig. Van liefde groei je!
George heeft de moeder een baan als wasvrouw gegeven. Haar loon is niet veel, maar ze krijgt elke dag op het centrum gratis eten.
Haar huisje is met liefde ingericht. Hier is opnieuw een prent van Jezus aan de muur.
Ze weet dat we graag koffie drinken en geeft ons dat samen met Mariakoekjes.
Salaman heeft de kans gepakt die haar geboden werd.

Na een zeer enerverende dag vol met emotie leer ik dat als je vooruit wil komen je de kansen moet pakken die je krijgt.” En voor India geldt dat ons werk vaak te onbeduidend lijkt om een verschil te maken. Maar in de afgelegen gebieden zijn juist de kleine dingen die er toe doen” ( citaat George Joseph)
Met deze gedachte kan ik ’s avonds, samen met de gehandicapte kinderen, dansend de dag goed afsluiten.