Special School Palamaner

Donderdag 20 januari,

Het is de verjaardag van onze kleindochter Julia. Dochter van Enno en Erna en zusje van Patrick en Kyllian. Lang leve in de Gloria!
Vandaag blijven we dicht bij huis. We bezoeken de Special School in Palamaner.
Deze school is in 2003 gebouwd met als doel de gehandicapte kinderen uit de omgeving meer begeleiding en scholing te geven.
De meeste kinderen zijn verstandelijk beperkt en hebben vaak ook lichamelijke afwijkingen.
Er is een gedegen programma dat elk kind krijgt aangeboden en dat is aangepast aan zijn/ haar specifieke situatie. Er zijn vijf klassen, vier klassen met verschillende niveaus, de vijfde klas is een dovenklas (een mooie werkplek Leen!) De vijfentachtig kinderen beginnen bij de morgenopening met het zingen van de nationale hymne.
Daarna wordt de absentielijst voorgelezen. Ieder kind moet antwoord geven met als doel dat ze leren reageren op hun naam.
De groepen vervolgen daarna de lessen in hun eigen lokaal. Op deze school wordt niet alleen onderwijs gegeven zoals bij ons op de scholen gebeurd, maar er wordt ook onderricht gegeven in persoonlijke verzorging zoals het aanleren van het op tijd naar de wc gaan en het verzorgen van de leefomgeving, ja, ja… dus het opruimen van je eigen troep. In de hogere klassen krijgen kinderen lezen en schrijven aangeboden. Elk kind leert de eigen naam te schrijven. Ook leren kinderen met geld om te gaan. In de hoogste klas wordt nog meer gekeken wat een kind kan en of ze een bepaald beroep opgeleid, of specifieke handelingen ( bv rijst koken) aangeleerd, kan worden.
Er worden scorelijsten bijgehouden wat de kinderen gedaan hebben om inzicht te krijgen of er sprake van vooruitgang is. Dit is niet alleen voor de lerares belangrijk, maar vooral ook voor de ouders omdat ze bij hun kind progressie zien.
De meeste leermiddelen zijn van karton en zelfgemaakt. Eenvoudig maar zeer doeltreffend. Tevens is er spelmateriaal zoals lotto aanwezig. Er wordt geschreven en gerekend op leitjes.
In alle klassen krijgen we inzage in de boeken over de voortgang van de kinderen.
De school heeft een eigen fysiotherapielokaal waar kinderen fysiotherapie krijgen. De fysiotherapeute Meera, een jonge vrouw, is een natuurtalent. Ze wordt door anderen geroemd over de bijzondere resultaten die ze met kinderen weet te behalen. De hulpmiddelen die ze tot haar beschikking heeft zijn zeer eenvoudig maar blijkbaar voldoende. Er is een loopbrug, een hometrainer, apparaten voor het oefenen van de armen en voor de fijne motoriek een soort lego.
De rolstoelen zijn voorzien van een tuinstoel en de rollators zijn héél apart.
We bezoeken de kaarsenmakerij. De productie wordt wekelijks op de markt verkocht. Ze vinden gretig aftrek omdat het goede kaarsen zijn die niet druipen. De kinderen verdienen een beetje geld met het kaarsen maken.
De school is volledig afhankelijk van donaties. George heeft het talent om mensen aan zich te binden. Wanneer hij een donatie aangeboden krijgt dan vraagt hij de gever eerst te komen kijken. Ook worden diensten in natura aangeboden, zoals een jaarlijkse medische check up van alle kinderen door een ziekenhuis. Vaak krijgt hij kortingen op operaties. Van een Rotaryclub krijgt hij gehoorapparaten. Netwerken is dus belangrijk!
Nadat we de hele school bekeken hebben gaan we naar een meeting met ouders van deze kinderen. Tot onze verbazing is de moeder van Sankaraiah ook aanwezig. Toen we bij haar op visite waren gaf ze aan dat ze niet kon, maar Sankaraiak gaf te kennen dat ze moest gaan. Blijkbaar heeft hij een klein beetje invloed.
De kinderen presenteren een dansprogramma. Het is vooral bedoeld om de ouders te laten zien dat hun kind meer kan dan zij denken. Veel ouders vertellen dat ze blij zijn dat hun kind op deze school zit en zijn blij met de vooruitgang.
Aan het eind van de meeting mag ik, “belangrijk persoon”, de gehoorapparaten en spalken uitdelen. En dan (heel slim!) worden de ouders en kinderen die geen dag hebben verzuimd beloond met een pakje zelfgemaakte kaarsen.
’s Middags gaan we met de schoolbus mee kinderen naar huis brengen. In een bus voor eenentwintig personen gaan achtentwintig kinderen, vier ouders en vier begeleiders. De bus rijdt een route van twee uur. Vijf en dertig kilometer van Palamaner woont het laatste kind. Kinderen worden aan de straatweg afgezet en moeten dan soms nog een kilometer lopen voor ze thuis zijn. Voor de meest gehandicapte kinderen staat een familielid bij de weg te wachten. ’s Morgens vroeg worden de kinderen weer opgehaald. Er zijn drie routes per keer en dat vijf dagen per week.

’s Avonds dansen we op kerstmuziek. Moet je voorstellen overdag dertig graden en dan kerstmuziek! Maar het is leuk! Wout, misschien is het wat voor de cantorij? Wijke kan het vast waarderen. Na het eten vragen twee meisjes of Piet Jan en ik wat willen zingen. We zingen Bless the Lord omdat we dat vandaag heel sterk voelen. Ze willen het lied oefenen. Volgens Piet Jan heb ik aardig bij de cantorij opgelet. In een half uurtje kunnen de meisjes dit, voor hen zo’n vreemd lied, zingen.

Voor degene die meer willen weten over wat onze stichting doet kijk op www.supportcsatrust.org
Je kunt daar ook doorklikken naar www.csatrust.com