GP Palli en Kadatanatham

Dinsdag 18 januari GP Palli en Kadapanatham
Allereerst even de vraag van Patrick, onze kleinzoon, een zoon van Enno, beantwoorden die vraagt waar we slapen. Wij verblijven in een zorgboerderij even buiten Palamaner. Er wonen 10 kinderen met een verstandelijke beperking. Er zijn meerdere gebouwen. George heeft er een aantal appartementen laten bij bouwen die hij wil verhuren aan groepen om zo aan extra geld te komen.
In één van die appartementen slapen wij.
Het is een zeer rustige plek midden in een landelijk gebied waar je helemaal tot rust komt.
De bewoners versterken dat. Ze doen hun werk in een rustig tempo en zeggen de hele dag hallo tegen je. Ze werken allemaal, want niet werken betekent ’s avonds niet dansen en dat doen ze erg graag.

Deze dag gaan we GP Palli(hindoestanen) en Kadapanatham(christenen)bezoeken. Dit is het eerste dorp wat onze stichting ondersteund. Met o.a. geld van de Ireneschool in Ermelo is hier een schooltje gebouwd.
Als we arriveren herken ik de straat van de foto’s en zie ik in de verte het schooltje. Het voelt een beetje als thuiskomen. We worden op de traditionele manier begroet met bloemslingers, poeder, slagwerk en rotjes. Deze ceremonie wordt drie keer herhaald omdat er drie vrouwengroepen zijn. De heren slagwerkers weten van geen ophouden en willen eerst geld hebben voordat we het schoolplein opmogen. Piet Jan trekt zijn portemonnee en Amitha deelt daar ruimhartig geld uit (210 roepies, dat is € 3,50).
Veel gebeurt er hetzelfde als gisteren. Maar met één verschil, dit is het dorp waar Won ook geweest is. Als Amitha vraagt wie Won kent zien we tot onze verbazing dat de helft van de aanwezige vrouwen zich hem herinnert. Wanneer we zijn foto (je staat er mooi op hoor Won!) laten zien dan wordt die aandachtig bestudeerd. We merken dat ze veel waardering voor hem hebben. Amitha vertelt hier het verhaal over hun bezoek aan Nederland en wat er daarna gebeurde. De vrouwen hangen aan haar lippen. Daarna laat ze de tekeningen en foto’s van de kleinkinderen zien en ook hier de verbazing dat de kinderen zo blond zijn. Vervolgens is er een lang gesprek waarin de vrouwen vertellen dat hun leven zo ten goede veranderd is doordat er hulp kwam. Dat er meer hoop is en dat ze samen sterk geworden zijn. De vrouwen geven ook aan dat ze hopen dat wij ze blijven ondersteunen. Amitha kaatst de bal terug door hen erop te wijzen dat ze zelf verantwoordelijk zijn hoe het in hun dorp gaat. Dat ze ondersteuning kunnen krijgen maar meer niet. (Dat hoeft niet altijd financiële hulp te zijn!!)

We eten die middag bij Mary. Mary is ongeveer 40 jaar oud, getrouwd en heeft twee jongens.
Ze heeft een zwaar leven achter de rug met een man die alcoholist is en die al het geld opdrinkt.
Ze ervaarde haar situatie toen zo uitzichtloos dat ze geprobeerd heeft om zichzelf in brand te steken. Nu zien we een krachtige vrouw die haar eigen geld verdient als lerares, leiding geeft aan de vrouwengroep, contactpersoon is met het centrum in Palamaner en, wat voor haar erg belangrijk is, catecheet in de kerk.
Door al deze activiteiten heeft haar leven een positieve wending gekregen. Over de kracht van de vrouwengroepen kom ik in een apart hoofdstuk nog op terug.
Haar huisje heeft als luxe een slaapbank zonder matras en een kast. Het ziet er zeer verzorgd uit en ook de badplaats buiten is schoon en fris. We eten rijst, dosa (pannenkoeken), gefrituurde kipvleugeltjes en visblokjes. Het eten is eenvoudig maar heel smakelijk. Na het eten komt het administratie- en het verslagboek tevoorschijn en krijgen we een gedegen uitleg hoe alles in dit dorp functioneert. Mary is precies, heeft inzicht in wat er gebeurd in het dorp en kan de vrouwen goed motiveren. En..wat ook belangrijk is ze heeft oog voor de kinderen.
Na het eten doen we een dutje. Piet Jan slaapt op de bank en Amitha en ik op de grond. ( Heeft Piet Jan toch in een dorp geslapen!). Op de grond liggen went snel, maar ik slaap toch liever in mijn eigen bed. Dat Is iets comfortabeler.
In het straatje waar Mary woont staan veel nieuwe huizen die we bezoeken.
Er is voor de laagste kasten een subsidie voor het bouwen van nieuwe woningen. Veel dorpelingen zijn analfabeet en zijn niet in staat de administratieve procedure te doorlopen.
De bijdrage van de regering is ook niet toereikend om het huis volledig af te bouwen.
Met hulp van Support CSA Trust ( en geld van o.a. de diaconie in Ermelo) kan er een degelijk dak of het egaliseren van een vloer gerealiseerd worden. Dit kan met slechts €85 ( 5000 roepies)
We krijgen veel te zien en er wordt veel uitleg gegeven. We gaan tegen 6 uur pas weg, binnen een kwartier is het donker.
’s Avonds weer hetzelfde ritueel: dansen, eten en dan naar bed.