Mooganapalle: Ontmoeting met vrouwen en kinderen

Maandag 17 janunuari,
Allereerst wil ik vertellen dat we al die reacties erg leuk vinden. En Won wees maar niet bang, Amitha zorgt goed voor ons. In de Backery heeft ze bruinbrood gekocht en dat gaat overal mee naar toe. Als ze het eten te scherp voor ons vindt krijgen wij brood te eten. Bij elke plaats waar we eten heeft ze haar instructies achtergelaten dat we no spacy eten.
Dan vandaag het is pas de derde dag en voor mijn gevoel zijn we hier al veel langer. Zoveel indrukken, gevoelens en emoties. Waar moet ik beginnen!
Na het ontbijt gaan we eerst naar de school van Palamaner. Op deze school worden de lichamelijk en/of verstandelijk gehandicapten opgevangen. Hier krijgen ze onderwijs maar ook fysiotherapie. Later in de week zal ik daar meer over schrijven.
Zover mogelijk staan de kinderen in een rij en begroeten ons met een gebed en het nationaal lied. Daarna begroet Amitha de kinderen één voor één. Sommige kinderen herkennen we van foto’s. Wat me ontroerd is het zien van Sankhareinia, de jongen die altijd lacht en die, toen Won in 2006 hier was, niet van zijn zijde week.
Daarna gaat de reis naar Mooganapalle.( palle betekent dorp) Een dorp dat door onze stichting ondersteund wordt.
Het is een klein hindoestaans dorp. De eerste indruk is groezelig en zeer arm. Overal zie je huizen die kapot zijn, maar ook nieuwe stenen huizen. Met kerst 2009 kregen we van de diaconie van Ermelo geld voor de vrouwen. Toen het geld net binnen was kreeg ik van George een brief dat er 50 vrouwen waren die graag een nieuw huis wilde omdat hun huis te slecht werd. De afgelopen 7 jaar was er geen regen gevallen en de daken van bladeren waren zo uitgedroogd dat tijdens de heftige regens van 2009 de daken de regen niet meer tegenhield. De gouverment wilde wel huizen bouwen, maar dan moesten de 50 vrouwen voor de fundering 50 euro hebben. Hij wist niet waar hij dat geld vandaan moest halen. We besloten om het geld van de diaconie aan deze vrouwen te geven. We hebben gezien hoe erg het is als je dak lek is en je tijdens de regen in de hoek van de kamer moet zitten omdat alle roet van het plafond gespoeld wordt.
De vrouwen mogen het geld lenen, maar moeten elke maand 100 roepies terugbetalen.
Het geld wordt teruggestort op de bank en na een jaar worden andere vrouwen geholpen. In dit dorp worden nog 36 vrouwen geholpen met hun huis.
De huisjes zijn 2,50 x 6.00 meter en bestaat uit een kamer en een keuken. In de kamer slaapt het hele gezin en vaak ook de ouders van de man, of een broer en zijn vrouw. 6 personen is niet ongebruikelijk. Iedereen ligt op een strandmat op de kale vloer met een kussen en soms een deken. De mensen slapen in hun kleren. Pyama’s hebben ze nog nooit van gehoord.
Toilet?? Badkamer??? Als je geluk heb dan is er buiten een omheining waar een gat is en daar mag de vrouw haar behoefte doen. Spontaan hoef ik niet meer naar het toilet. De mannen zoeken een boompje op. Wassen gebeurd buiten op de manier die ik al beschreef.
Koken gebeurd buiten omdat het met die bladerdaken levensgevaarlijk is om binnen te koken. Met de regentijd is het koken dan ook een probleem. De nieuwe huizen hebben binnen een “open haard” met een schoorsteen zodat de rook niet naar binnen gaat.
De vrouwen die een nieuw huis hebben zijn er erg blij mee en laten ons hun trots zien. De omgeving rondom hun huis is ook netjes aangeveegd.
We worden in dit dorp ontvangen door de animator. Het is een mannetje wat erg druk is en van alles en nog wat wil laten zien, want er zijn belangrijke gasten.
Eerst is er het welkomsritueel. Er wordt geel kruid (tumaric) aan de zijkanten bij onze oren gesmeerd en een stip rose poeder (vermillion) tussen ons wenkbrauwen. (lastig om dat bij mijn rimpeltjes er weer uit te krijgen) in een schaal met vermillionwater wordt ronde bewegingen gemaakt. Dat er vrede en geluk voor ons moge zijn. De vrouwen zingen een welkomslied waarna het water in een streep op de grond wordt gegooid waar we over heen moeten stappen. Dan in processieoptocht naar de school.
Iedereen zit op de grond onder een afdak want het wordt al aardig warm. Er volgt een gesprek met de vrouwen die ons vertellen dat ze blij zijn dat we helpen en hoe blij ze zijn met hun nieuwe huis. Wij begrijpen niets van wat de vrouwen vertellen, maar Amitha is een goede vertaalster.
Daarna het gesprek met de kinderen. De juffrouw ( een beeldschoon meisje van 21 jaar wat in vewachting is) laat ons zien wat ze de jongste kinderen leert. Alles is van karton zelf gemaakt en soms met plastic ingepakt om het schoon te houden. Het zijn puzzeltjes, een hindoestaans leesplankje en kleuren herkennen en bij elkaar zoeken. Net als bij ons op de kleuterscholen maar in een zeer eenvoudige uitvoering.
Daarna komen de vragen van de Ermeloose kinderen aan de beurt. Ik licht er één uit n.l. wat wil je worden. De meisjes kiezen vaak voor lerares, maar één jongen wil dokter worden omdat hij dan de zieke mensen kan helpen en de andere jongen wil rechter omdat hij dan kan helpen bij een rechtvaardige wereld, maar er is ook een meisje wat graag wil trouwen. Ook komen er vragen terug. Natuurlijk waarom ik geen sari aanheb en kort haar en waarom wij zo wit zijn. We laten de tekeningen en foto’s van de kleinkinderen zien. (foto,s komen zeer goed van pas. 7 kleinkinderen daar verwerf je aanzien door!!) Allemaal Barbiepoppen!!
Daarna bezoeken we een groot aantal huizen die qua grootte allemaal gelijk zijn maar van binnen erg van elkaar verschillen. Net als in Nederland: er zijn nette en slordige mensen, mensen die alleen een plaat van Jezus aan de muur hebben en mensen die het erg bont versieren met allerlei kleurige slingers en platen van Hindoegoden. Niets vreemds onder de zon.
Om half 5 vertrekken we naar Palamaner waar de kinderen ons opwachten.
’s Avonds wordt er eerst weer enthousiast gedanst (fitness oefeningen!!) gegeten en dan naar bed. We kijken nog even hoe de jongens slapen. Verschillende jongens krijgen van Piet Jan een nachtzoen (zou hij zijn kleinkinderen misschien missen?) die ze in dankbaarheid aanvaarden.
Het was een goede dag.