Kuppana Palli

Ik zie steeds meer verschillen tussen Leen en mij. Bier en wijn had ik al genoemd. Maar onze slaappatronen zijn ook heel verschillend. Leen is van de wereld, slaapt overal doorheen en moet gewekt worden. Ik slaap snel in maar ben even later weer wakker en slaap niet meer in. Ik hoor iedere trein luid toeterend langs denderen, Leen denkt dat er vannacht een treinstaking is geweest.
Vanmorgen hadden we een van de veelvoorkomende Indiase misverstanden. Terwijl wij rustig aan deden bij het ontbijt en gezellig zaten te keuvelen met Amitha, had George een uur geleden al willen vertrekken naar Palamaner.
Toen wij eindelijk zover waren en de koffers gepakt hadden bleek dat de auto een lekke band had. Al zwetend hebben we hand en spandiensten geleverd. Amitha heeft een nieuwe hulp in de huishouding Rani. Zij heeft, hoewel zij getrouwd is en twee zonen heeft, vier jaar in Koeweit in de huishouding gewerkt. Duizenden vrouwen uit India doen dit omdat zij denken dat dit een goede oplossing voor hun situatie is. Uiteindelijk vergroten zij hun probleem. Zij maken schulden om hun heenreis af te lossen, kunnen de terugreis niet betalen, zij voelen zich schuldig t.o.v. hun kinderen en sturen ze te grote cadeaus. In Koeweit leven ze in een wereld vol airconditioners. Hier kunnen ze niet tegen en veel van hen krijgen reuma. Wanneer ze terugkeren naar India zijn ze niet meer in staat om op het land te werken, de man die achterbleef heeft zijn verplichtingen naar zijn werk en kan onvoldoende toezicht houden op hun kinderen. De kinderen gaan spijbelen van school en voor je het weet raakt het hele gezin in een negatieve spiraal. (PJ)
…….er zijn steeds meer verschillen tussen mij en Piet Jan. Niet alleen ontdekte ik hier in India dat ik, om zo te zeggen, veel meer kilo’s meebreng dan hij en ook meer dan de gemiddelde bewoner van dit land, maar ook de neiging niet kan onderdrukken enigszins verlegen te zijn met het feit dat de mensen hier, ook als ze totaal niets hebben, toch willen delen. Door een bloem te geven of door het laatste koekje uit het dorp te offeren aan de gast uit het verre land. De gast uit het verre land staat dan nog meer gebogen dan normaal, al speelt vermoeidheid ook een rol.
Bij onze aankomst in Palamaner werden we ontvangen door de aanwezigen met bloemen en muziek, waarna onze bagage in onze kamer werd gebracht. We maakten kennis met iedereen, aten een hapje en kregen voor de kerst een overhemd en broek aangemeten door de kleermaker die ook de schooluniformen maakt. Een buitengewoon aardige, maar ook vaardige vakman. Voor we met onze ogen konden knipperen, was hij al klaar. Daarna verliep ons programma voor deze dag in een rap tempo. Allereerst vertrokken we, samen met George, Radha (onze tolk) en verschillende stafleden van het tehuis naar Kuppana Palli, een klein dorp waar een wijk was waar dalits woonden. Misschien moet ik nog uitleggen dat de woonsituatie in de dorpen zo is, dat de mensen er per kaste bij elkaar wonen. Niet dat de hoogste kaste rijk is, maar zij bezetten de beste plekjes en hebben enorm veel sociale invloed. De meeste dalits (kastenlozen) zijn in hun dienst en leiden een onvoorstelbaar armoedig leven.
Wij kwamen daar om te kijken of er een klein stukje land aangekocht kon worden om er een gemeenschapsruimte te kunnen bouwen, waar de kinderen huiswerkbegeleiding krijgen, hun moeders kunnen leren hoe zichzelf beter te redden en waar vormen van basiseducatie kunnen worden gegeven. Stel je een kale ruimte voor van 6 bij 3 meter, met een mogelijkheid om die ’s avonds te verlichten en je hebt een studieruimte voor een heel dorpje. Voor we het land bekeken werden we rondgeleid en werden we ontvangen in het huisje van de leidster van de vrouwengroep. Iedereen dromde mee naar binnen en wilde ons aanraken. Het huisje was een klein hokje met separaat een kleine hoek waar op een open vuur gekookt kon worden en waar een vat stond, waarin rijst bewaard kon worden, dat diende als ruilmiddel. Er is geen geld, geen roepie, niets, maar ook het vat was leeg. Waarschijnlijk kreeg de leidster eten van haar familie in ruil voor het oppassen op de baby van haar dochter. Ik kon het niet helpen, maar toen we daarna een som geld konden aanbieden om een gemeenschapsruimte te bouwen, moest ik huilen. Het was een emotioneel moment, temeer omdat ik bedacht, dat hetgeen we aanboden, nooit, door wie of wat dan ook, ooit wordt aangeboden in zo’n gemeenschap. In het denken van velen bestaat deze dorpswijk niet, hebben de mensen geen waarde en worden ze genegeerd. We bedachten ons, dat met name de meeste vrouwen hier geboren worden, leven en sterven op een stukje aarde van tweehonderd meter lang en tweehonderd meter breed. George gaat zijn best doen op een zo kort mogelijke termijn land te kopen en ter beschikking te stellen van de gemeenschap. We hebben goede hoop dat hem dit gaat lukken. Een alternatief is, land te gebruiken dat niemandsland is, maar dat brengt risico’s mee. Het gaat te ver dat nu uit te leggen.
Wij vertrokken, na uitgebreid afscheid te hebben genomen, om twee heel korte voorbereidende bezoeken te brengen aan de twee studieruimtes die met hulp van Support CSA Trust in GT Palli en Kadapanatam zijn gebouwd. Ook daar was de ontvangst heel hartelijk en ik was stomverbaasd, aan te kunnen raken wat ik zo vaak op foto’s had gezien en ook, om direct te kunnen zien wat een enorme impact het gebouw heeft op de mogelijkheid van de mensen daar om zich verder te ontwikkelen. Fantastisch!
‘s Avonds laat, voor het eten, waren we onderdeel van een cultureel programma in Palamaner, waar de kinderen voor en met ons dansten. Morgen ga ik naar drie klassen van de Kinder Care Special School, in eerste instantie ter observatie en om te zien wat de mogelijkheden daar zijn. Piet jan gaat filmen. Wordt dus vervolgd…..