Zondag 6 februari, 25 jarig bruiloftsfeest

En vandaag is het zover. Het zilveren bruiloftsfeest. We zijn al vroeg uit bed, want er is veel onrust op het terrein. We eten in etappes omdat niet iedereen in de eetschuur kan. Maar dat is voor niemand een probleem. We hebben aan Lenny gevraagd of ze onze speech in goed Engels wil corrigeren, want de vertaalmachine geeft de woorden niet altijd correct weer.
Ik heb met haar ook afgesproken dat ze me komt kleden. Hermien jij vond mijn dagelijkse jurken zo mooi maar het zit veel prettiger in de hitte dan een lange strakke broek. Toen we in Palamaner waren heeft Amitha voor mij, speciaal voor deze gelegenheid, een sari gekocht. Als Lenny mij aankleedt maakt Piet Jan foto’s zodat ik thuis kan zien hoe ik mij moet kleden.
Lenny is helemaal trots zoals ik eruit zie en glimt ervan. Even later komt ze met een gouden halsketting. In India dragen alle getrouwde vrouwen een halssieraad. Ik loopt er al weken erg single bij en op deze dag kan dat niet. Amitha ziet er prachtig uit in een blauwe sari en ze vertelt me dat het de sari is waarin ze getrouwd is. Dat is een ander voordeel van dit kledingstuk. Ik pas echt niet meer in mijn bruidsjurk.

Om tien uur begint de mis die opgedragen wordt door father John. Na zijn begroeting mag Piet Jan de vredeskaars uit Ermelo overhandigen en wordt die aangestoken door George en Amitha.
Ons cadeau de icoon van vriendschap staat op het altaar als aanwijzing voor het begin van de vriendschap met George en Amitha.
Amit krijgt daarna het woord en verhaalt hoe zijn ouders elkaar ontmoet hebben en hoe zij de kinderen opgevoed hebben.
Father John houdt wel een heel speciale mis. Allereerst vraagt hij ons te denken over, waar we voor de eerste keer George en Amitha hebben ontmoet. We kunnen het aan onze buurvrouw/ man vertellen. Even later wil hij graag in één woord horen hoe wij George en Amitha ervaren. Veel woorden worden er gezegd, maar wat er vooral opgemerkt wordt is compassie, hoop, vriendschap en leven met God.
Na een korte preek krijgt Amitha het woord. Ze vertelt over haar ontmoeting met George. En dat veel priesters invloed hebben op hun manier van leven en denken. (De mis wordt door zeven priesters geleid) Daarna vertelt ze uitgebreid over onze ontmoetingen en de komst van Won in India en wat dat voor impact op hun leven heeft. Ik raak er erg door geroerd en besef dat zij invloed op ons leven hebben maar wij blijkbaar ook veel op hun leven.
Als George het woord krijgt laat hij ons zien dat Amitha en hij een relatie hebben, maar dat daarrnaast heel veel mensen in hun leven gekomen zijn die hen ondersteunen waardoor zij, met Gods hulp hun ideaal, het helpen van de allerarmste (Dalits) vrouwen, kinderen en gehandicapte kinderen, kunnen verwezenlijken.
De ceremonie wordt vervolgt en de vraag aan George en Amitha wordt gesteld of ze opnieuw voor elkaar willen kiezen. Dan volgt de uitwisseling van de ringen. Boijzonder is dat toen George en Amitha trouwden zo arm waren dat ringen en halsketting moesten lenen. De sari had Amitha van haar broer gekregen. Het maakt veel indruk op de aanwezigen en het moment wordt door veel mensen vastgelegd op foto.

Na de dienst is er gelegenheid voor het geven cadeau’s en worden familieleden, vrienden en collega’s geëerd met een stola. Kinderen uit de verschillende scholen krijgen de kans zich te presenteren door zang en dans. De meeste groepen dansen op moderne muziek en we zien de grote invloed van Michiel Jackson op de dans. Eén groep danst een traditionele dans met stokken. Er zit een enorme kracht in en het is niet verwondelijk dat ze er een eerste prijs op een festival mee gewonnen hebben. Ook kinderen van de special school van Palamaner dansen een speciale dans. Er danst een klein jongetje mee dat de show steelt door de verkeerde pasjes die hij doet. Gelukkig wordt hij goed aangestuurd door zijn danspartner. In deze groep is een tekort aan meisjes. Later komen we erachter dat ze twee jongens een jurk hadden aangetrokken.
De lunch gebeurd weer op dezelfde manier als we vaker meegemaakt hebben. Plastic op tafel en eten van bananenbladeren. Na het eten begint het afscheid nemen van alle bekenden. Mary uit Kadapanatham komt naar me toe en laat zien wat ze gemaakt heeft met het haken. Het is een mooi mutsje geworden. Ze geeft aan dat meer wil leren. Gelukkig kan dat in de volgende stafmeeting. Ik beloof om haaknaalden op te sturen, want dikke haaknaalden zijn in India niet te koop. Mary heeft moeite met het afscheid nemen. Ze heeft belangstelling en vriendschap ervaren en dat waardeert ze.
Om zes uur is de rust weergekeerd en kan ik mijn sari uitdoen en mijn gewone jurk weer aan. Gelukkig heb ik niet geknoeit op mijn sari. Vijf meter stof wassen is een heidens karwei.
We praten met elkaar nog na over de bruiloft. We horen dat vrijdagnacht een kalf geboren is, weer een meisje. Dit is een goed teken!
Vanavond wordt er niet meer gedanst. De jongens zijn moe van alle drukte.
Na het diner gaan we om tien uur naar bed. Morgen vertrekken we naar Bangelore.