Laatste verslag, vrijdag 6 januari

Het valt even niet mee om de gewone draad weer op te pakken. Bij thuiskomst rekende ik uit meer dan 40 uren wakker te zijn geweest met hooguit tussendoor wat gedommel in het vliegtuig. Gelukkig hield Joram, de kleinzoon van Piet Jan, me tijdens de rit van Schiphol naar Ermelo wel bij de wekker met zijn vragen,opmerkingen en tekeningen. Het in India zelf gewassen wasgoed bleek in de Nederlandse situatie toch nog verdacht vies te zijn en het eten hier smaakt na drie weken Aziatisch voedsel naar bordkarton. Onbegrijpelijk dat je gevoel voor smaak aan het voedsel na zo’n korte tijd een rare wending heeft genomen. Mijn hoofd draait nog als een centrifuge en er bellen veel mensen die benieuwd zijn naar onze belevenissen en opgedane ervaringen. Dat kun je niet zo een-twee-drie vertellen, daarvoor is het teveel. Wel heb ik geprobeerd om een analyse te maken van de dingen die me het meest hebben aangesproken of geraakt en bedacht, wat er nu in mijn leven is veranderd. Natuurlijk wist ik
van Piet Jan, die al eerder was geweest, dat je kijk op je eigen maatschappij zou gaan veranderen, maar nu ik dat aan den lijve heb ondervonden blijkt dat zonder meer waar te zijn.

Al waren we niet zozeer in Andra Pradesh aanwezig als toerist, we namen natuurlijk een vreemde plek in, in een totaal andere wereld. Ik besef, dat we goed zijn begeleid, dat we bij langere reizen een gids meekregen die de taal sprak, dat er goed drinkwater voor ons was en vers gekookt eten, anders waren we zeker ziek geworden, opgelicht of verdwaald. Wel zijn we deelgenoot geweest van het dagelijkse gevecht van de allerarmsten en meest kanslozen in de Indiase maatschappij, de Dalits op het platteland, om in leven te blijven, de wil van mensen om goed voor hun familie te zorgen, de worsteling voor een iets beter bestaan telkens opnieuw aan te gaan en dat met meer vallen dan opstaan. Omdat we er wat langer waren en het leven deelden, kregen we langzaam ook meer oog voor de rauwe kanten daarvan: een korte levensverwachting, wanhoop omdat je geen medicijnen voor je kind kunt kopen, je kind wat sterft door gebrek aan vitaminerijk voedsel, de verhalen van mensen die hun dochtertje van 11, 12 jaar aanboden ter prostitutie omdat je daarmee met de opbrengst weer voor even te eten hebt, weeskinderen waarmee gesold wordt, drankproblemen, waardoor het weinige geld verdwijnt, vrouwen die geslagen worden, geen speelgoed voor kinderen en daarmee ook een beperkte spelontwikkeling, analfabetisme van hele generaties waardoor mensen makkelijk uitgebuit kunnen worden.

De mensen die een gehandicapt kind hebben, zijn helemaal de klos. Er bestaat eigenlijk geen opvang of school voor deze kinderen en de Kinder Care School in Palamaner is een bijzondere en glansrijke uitzondering, maar in zo’n groot land met zoveel mensen een druppel op een gloeiende plaat. Maar wel één die flink sist en een enorm positieve uitstraling heeft en een heel bijzondere kans biedt. En dat geldt ook voor de scholen (studycentres) en de microkredieten voor vrouwen, hun praat- en overleggroepen, de zorg voor al die kleine Dalit-dorpsgemeenschapjes. De rij problemen is eindeloos lang, maar CSA Trust knokt belangeloos voor al die mensen rond Palamaner die dit lot treft. Er zou nog veel meer kunnen gebeuren, en gelukkig breiden de activiteiten zich nog gestaag uit. Streven is, de gemeenschappen zelfsturend te laten worden, hun eigen beslissingen te leren nemen, onafhankelijk van hulp van buitenaf te laten opereren. En dat is een lange weg, die tevens een heel lange adem vergt van de hulpverleners. Gelukkig hebben ze die. De structurele hulp die vanuit Europa geboden wordt blijft voorlopig nog hard nodig en ik heb met eigen ogen kunnen zien dat je met in onze ogen heel weinig middelen heel veel kunt doen. Mijn eigen school heeft met de kerstcollecte een recordbedrag
van 700 euro bijeengebracht, een bedrag dat drie-en-een-half keer zoveel is als normaal, ook omdat de ouders van onze eigen gehandicapte leerlingen, via het filmpje wat we hebben gestuurd, met eigen ogen hebben kunnen zien hoe ernstig de situatie daar is. Alleen al voor dat geld kun je zorgen voor bovenkleding, ondergoed, hemdjes, slippers voor ongeveer 120 kinderen. Als je ogen geopend worden en ook je hart kun je ook beter delen. Wij hebben het onvoorstelbaar goed in Nederland en er zijn vele miljoenen mensen in de wereld die vrijwel niets hebben, alleen de kleren die ze aanhebben, zeker te weinig te eten en geen kans hun kinderen een betere positie te bieden. Voor zulke mensen zijn we daar geweest. Binnen de tijd die ons daar was toegemeten, hebben we ons best gedaan behalve materie ook kennis te delen en het aanwezige personeel van de school , de coördinatoren van de vrouwengroepen en de begeleiders van de studycentres een spiegel voor te houden. We zijn erg dankbaar voor de vriendschap, ondersteuning, gastvrijheid en verhalen van George, Amitha en Latha en de uitzonderlijk welwillende medewerking van allen, die we op ons pad ontmoetten.

Piet Jan en Anneke doen in Nederland, via Support CSA Trust, enorm hun best om zoveel mogelijk mensen te betrekken bij dit werk en via allerlei wegen en kanalen geld in te zamelen om kansen te bieden voor de mensen daar. Ik heb nu zelf gezien dat dat echt werkt en helpt en onverwachte positieve resultaten oplevert. Wie geluk deelt verveelvoudigt het geluk van anderen door hun uitzichtloze positie om te buigen met een kans, die de mensen daar zelf letterlijk beschouwen als één op een miljard, om er blijvend iets goeds van te kunnen maken. Dat zal ik ieder geval met me meedragen en in die zin zal het leven niet meer zo zijn als voorheen.

Alle lezers van onze verhalen: hartelijk dank voor jullie vragen, opmerkingen en tips en mocht je geen donateur zijn, overweeg het dan te worden. Het helpt, en we hebben kunnen zien, dat er niets aan de strijkstok blijft hangen, maar dat al het geld goed en creatief wordt ingezet, dankzij George en Amitha.
CSA Trust vormt een uiterst gunstige uitzondering in een land waar veel corruptie heerst. Zij bood en biedt kansen voor inmiddels duizenden mens die anders geen schijn van kans zouden hebben gehad.
Het ga jullie allen goed!

Leen