Woensdag 4 januari

We sliepen uitstekend en op dit moment, terwijl jullie als lezer nog in dromenland zijn, hebben wij al overlegd over de te volgen strategie van Support CSA Trust in Nederland voor de komende vijf jaar, want het is nodig om alle neuzen dezelfde kant op te houden, hier en in India en alle beoogde doelen blijvend nauwkeurig te omschrijven en na te streven. Het was een hartelijk onderhoud met Latha en we gaan dat in een iets groter gezelschap vanmiddag nog voortzetten. Vertalen vind ik een leuke klus, want ik moet wat creatief omspringen met technische termen en toch helder zijn. Ons verslag wordt nog vervolgd vandaag, maar het zal kort zijn, want we moeten ons gaan voorbereiden op onze terugreis. We hebben geen heimwee, het zal misschien zelfs vreemd zijn om dit land weer te verlaten, maar ik denk, dat als we eenmaal weer terug zijn, ook weer waardering kunnen hebben voor de voor ons herkenbare manier waarop de zaken in Nederland geregeld zijn. Wel ben ik er van overtuigd, dat dit bezoek een enorme ruk heeft gegeven aan mijn kijk op het leven en dat dat een verandering zal zijn, die blijvend is.
Hierna brachten wij om de beurt samen met George een bezoek aan zijn kapper. Deze man was zijn zaakje een tiental jaren geleden gestart en was daarvoor speciaal verhuisd van Chittoor in Andra- Pradesh (waar ook Palamaner ligt) naar de grote stad, omdat hij verwachtte daar veel klanten te trekken. Hij sprak dan ook Telugu en hoorde bij een subkaste die als hoofdberoep het kappersvak had. Niet dat hij veel zin had om een leven lang dat beroep uit te oefenen, maar het hoorde nu eenmaal bij hem. Zijn grote passie was de muziek. Zijn zaak hing dan ook vol met foto’s waarop te zien was dat hij behalve een bespeler van diverse soorten trommen ook schalmei en andere soorten fluiten speelde. Vaak was hij weg voor optredens en liet dan zijn kapperszaak over aan zijn twee assistenten. Hij keek naar ons haar, schatte onmiddellijk het juiste model in en knipte met behulp van een oud schaartje en een kammetje ons haar perfect in model. Klap op de vuurpijl was de hoofdhuidmassage. Dat ging er behoorlijk ruig aan toe, met veel kleine klapjes, gewrijf en een flinke nekmassage. Voor een paar dubbeltjes zagen we er weer uit als keurige heertjes.
Beddenspreien kopen en heel veel kleding, snuisterijen en cadeautjes voor de kleinkinderen was in een uurtje gepiept, waarna we een bezoek brachten aan Father John, een priester die uit Quebec kwam, al vijftig jaar in India woonde en een belangrijk grondlegger was van de hulp aan kastenlozen. Gezien de enorme hoeveelheid publicaties die hij op zijn naam had staan en die allemaal keurig gerangschikt in een zijkamer stonden opgesteld, was hij behalve een man met een groot hart flink links van het midden, ook een uitstekend schrijver en leraar. Hij vertelde het een en ander over zijn werk, met nog steeds een duidelijk Frans accent en vond, dat we goed werk hadden geleverd in Palamaner, te oordelen aan het instemmende geknor waarmee hij de uitleg van George en Amitha begroette. Hij woonde al tientallen jaren op dezelfde eenvoudige plek, geassisteerd door zijn Indiase hulp, die volgens de verhalen de enige was die zijn kriebelhandschrift kon lezen en omzetten in persklare publicatie. Na dit bijzondere bezoek gingen we op bezoek bij een collega van George, die dertig jaar ervaring had met het werken voor kastenloze ouderen met een verstandelijke beperking. Hij vertelde onder het genot van een kop koffie over zijn ervaringen. Volgend jaar komt hij naar Nederland en hoopte, dat wij hem dan iets konden laten zien van ons werkveld.
De avond brachten we door met passen en meten van bagage, een uurtje slaap en een douche, want om elf uur ’s avonds zouden we worden weggebracht door de man van Latha. Toen het zover was, werden we tot het vliegveld door Latha, haar man en Amitha vergezeld. George bleef thuis, omdat er altijd iemand moet zijn om voor Ama, zijn oude moeder van 88, te zorgen. Na het eindeloze wachten en de tienvoudige controle vlogen we naar Frankfurt, in een vol vliegtuig, slaperig en rillerig vanwege de airco. Met typisch Deutsche Grundlichkeit werd daar na aankomst door een klein brillenmannetje met weke handjes mijn zonnenbrandolie en huidzalf ingepikt: het volume oversteeg de 100 milliliter. Dat de helft er al uit was, maakte niet uit, zei hij, het ging om de hoeveelheid die op de verpakking stond. Mijn fietsbel mocht blijven, net als mijn pijp en allerlei andere stukken ondefinieerbaar metaal. Scheerzeep zoals ik die gebruikte kende hij niet maar mocht wonder boven wonder terug naar af. Ook mijn vieze sokken en verder dampend wasgoed mocht ik houden van de Duitse douane. Nu is het wachten op de vlucht naar Amsterdam en aansluitend het laatste stukje naar huis. Het is hier koud en grauw en het regent. Je weet dat het zo is, maar het valt toch tegen na al het stralende weer dat we gehad hebben. Inmiddels is de vlucht al twee keer uitgesteld vanwege de rukwinden in Nederland. Het schijnt bar te zijn en heel lang wachten is niet zo leuk. Thuis zullen we nog een laatste stukje schrijven, maar we willen graag iedereen bedanken, die onze reisverslagen heeft gelezen en met ons heeft meegeleefd of direct gereageerd. We hebben geprobeerd, iedere dag weer te geven, wat we meemaakten en hopen daarmee ook voor de achterblijvers in Nederland iets te laten zien van onze belevenissen.