Twee dagen op reis

De avond brachten we in rust door, want de volgende morgen zouden we vroeg op pad gaan naar Tirumala en Tirupati één van de grootste tempelcomplexen in India, gelegen op en bij de seven hills. Het was een behoorlijke afstand, waar we in de hitte zeker een flink aantal uren over zouden doen. Onderweg bezochten we het tien eeuwen oude fort Chandragiri. Entree voor Indiers 10 roepie, voor buitenlanders 100 roepie.
We voelden ons zeer slecht omdat we allebei een lichte voedselvergiftiging hadden opgelopen en beperkten ons tot het drinken van water en een beetje gezoete limonade, afgewisseld met een smeltpil Imodium en een paracetamolletje. Maar het fort en museum waren prachtig. We zagen er een hoop godenbeelden, niet te weten dat we er later, in de verschillende tempels die we zouden bezoeken, nog vele honderden zouden zien. We hadden een auto met chauffeur meegekregen, een op zich wat merkwaardig mannetje, en wezen hem er nadrukkelijk op dat de rechter voorrem aanliep. Het viel allemaal mee, zei hij. Wij legden ons er bij neer.
Tegen het eind van de middag kwamen we bij de voet van de seven hills, werden gescand, moesten tol betalen en reden een uur lang steil omhoog naar Tarumali, waar het grote tempelcomplex was. Denk aan Lourdes, denk aan Valkenburg, denk aan kermis, denk aan de inmiddels beruchte 120 decibel, maar dan ten gehore gebracht door een brahmaan die teksten in het Sanskriet uit de Veda’s reciteert, en de gekte is compleet. Vele duizenden pelgrims waren hier verzameld, de ware gelovigen gekleed in geel en zwart. In principe draaide het om dezelfde incarnatie van Vishnu, de stiergod, die we al hadden gezien in het dorp waar we een paar dagen geleden de eerste tempel bezochten, maar deze plek was, door zijn unieke ligging en zijn vele, vele eeuwen oude traditie, uitgegroeid tot een landelijk spektakel. Dat er veel geld binnenstroomde op deze plaats, was duidelijk. De straten waren schoon, er waren trottoirs, een unicum, er was gratis eten voor alle pelgrims en zelfs het gastenverblijf was gratis. Wij sliepen in een familiekamer, met tweepersoonsbed, een gat in de vloer als toilet en hoera, hoera! Warm water! Eindelijk genoeg warm water om een paar bakken over jezelf heen te gooien. Ondanks dat we ziek waren, gingen we ’s avonds van de ene wonderlijke attractie naar de andere, vaak op blote voeten vanwege de eerbied voor de goden.
Zo zagen we de dansende fonteinen, allerlei kleinere tempels, het rituele bad, een opname van sitarmuziek voor de televisie, souvenirwinkeltjes, de gouden ingang van de tempel, de watervallen, honderden bedelaars en toiletten waar je voor twee roepie niet alleen gebruik kon maken van het toilet, maar je ook een bad kon nemen en je kleren wassen. Veel pelgrims sliepen op straat of in hun auto. Op straat dronken we mierzoete slappe koffie. Dat konden we nog net binnen houden.
’s Nachts slapen was een opgave, omdat de kermis gewoon doorging, maar Piet Jan droeg oordoppen en ik was zo ziek dat ik toch wel sliep. De volgende dag deden we dezelfde tour gedeeltelijk over, maar dan bij daglicht en vertrokken daarna voor een bezoek aan alle gekoppelde attracties van dit complex: de rituele baden, het water dat uit de rotsen stroomde en tot slot nam Balaji me mee in een van de andere grote tempels, die net iets minder beroemd was, maar toch ook duizenden pelgrims trok. Hier hadden we echter de mogelijkheid om voor vijftig roepie de rij te vermijden en gelijk de tempel binnen te gaan. Wel werd ik weer gescand, mocht geen camera of andere elektronica meenemen, dus bleef Piet Jan met de spullen achter. Hij vond het niet erg, voelde zich lamlendig en ging lekker ergens in de schaduw zitten.
Wij gingen binnen in een reusachtige tempel, onderverdeeld in allerlei places of worship, waar een tempelbrahmaan je zegende, bewierookte, voorzag van een rode dan wel gele poeder, plekken waar kokosnoten en bloemen werden geofferd en waar ook volop werd gereciteerd. In totaal een rondgang van bijna anderhalf uur. Overal stonden we even in de rij, behalve op die plekken waar geld werd geofferd en ik er als enige westerling en dus herkenbare bleekneus, onmiddellijk werd uitgepikt en naar voren geduwd met de bedoeling om met flappen te zwaaien. Ik deed dan net of ik gek was, maakte een vriendelijk gebaar, strooide met rood poeder en vertrok naar de volgende rij, waar ik vanwege mijn lengte niet bepaald in onder kon duiken.
Alle gekheid op een stokje: ik heb zeer vele gelovigen gezien die in alle ernst alle, ook voor mij herkenbare rituelen vervolmaakten en daar op een eerbiedige manier mee omgingen. Hele families, die dit duidelijk samen wilden beleven en daar lang voor moeten hebben gespaard. Ik besef mij ten volle dat deze vorm van syncretisme, dan wel polytheïsme meer onderlinge tolerantie geeft dan een monotheistische godsdienst, die al gauw fanatisme meebrengt (mijn god is de enige echte en beter dan de jouwe). De commercie nam ik daarbij voor lief, die heb je ook in Rome, in Lourdes, in Kevelaar etc.
Op de terugweg aten we in een viersterrenrestaurant, waarbij we ons vanwege onze magen beperkten tot zoete drankjes en kleine pannenkoekjes, maar nodigden Balaji uit zoveel te eten als hij wilde, wat hij na enig bescheiden tegensputteren toch deed, en met zeer veel smaak. Voor 1 euro 40 aten en dronken we met drie personen in het beste restaurant van de stad.
Overigens had de afdaling van de berg zoveel remkracht gekost van de auto, dat eenmaal beneden de rechter voorrem (daar is hij weer!) zo heet was gelopen dat het wiel kokend heet was. Voor een paar losse roepies (± € 5.50) kochten we splinternieuwe derdehands remblokken en omdat een Tata mechanisch erg simpel in elkaar zit, was dat binnen een half uurtje en wat gegoochel met een schroevendraaier en een tangetje gebeurd. De remmen werkten weer perfect en we konden veilig naar huis rijden.
De afstand van honderdveertig kilometer kost iets meer dan een halve dag om te overbruggen. Af en toe moet je wachten omdat er treinen, koeien of karren dreigen over te steken en die pauzes werden door de diverse chauffeurs van allerhande voertuigen benut om uitgebreid hun behoefte te doen. Wildplassen en wildpoepen is hier een noodzakelijke en alom geliefde hobby. Flesje water erbij en klaar! In de donkerte van de avond kwamen we weer in Palamaner en gingen na het eten van een pannenkoekje gauw naar bed.