Dinsdag 20 december, dag 3
Door: annekeCSAtrust
Blijf op de hoogte en volg Anneke
20 December 2011 | Nederland, Amsterdam
Opnieuw een dag met heel veel indrukken.
We bezochten voor de eerste keer de Kinder Care Special School, de pre-primairy class en kregen uitleg van Ranouka over enkele methodieken en verslaglegging van vorderingen.
In de kaarsenmakerij troffen we één van de stafleden, een jonge vrouw van 23 jaar, die ons in eerste instantie uitlegde waar de kaarsen werden verkocht: nu rond kerst in de omliggende dorpen en in andere jaargetijden vaak in Bangalore, waarbij ook duidelijk wordt gemaakt dat ze afkomstig zijn van deze bijzondere school voor gehandicapte kinderen. Ze was op een on-Indiase manier direct en open over zichzelf. Zo vertelde ze ons dat ze niet uit huis ging of wilde trouwen, omdat haar vader haar moeder in dronken toestand vaak mishandelde en dat ze ’s avonds daarom thuis wilde zijn om haar moeder en zus te beschermen. Het was een actieve en intelligente meid die duidelijk haar woordje kon doen. Ondanks alles wat er thuis gebeurde blijft ze van haar vader houden. Ze vroeg ons of we voor haar en haar hele familie wilden bidden. ’s Avonds kookte ze voor ons en toen ze wegging, kwam ze nog even apart afscheid nemen en bedanken voor het gesprek. Wij kunnen niets voor haar veranderen, maar we zien wel dat ze op haar werkplek erg gelukkig is. Soms is het bieden van een luisterend oor voor iemand ook troostrijk.
Na de lunch bezochten we de fysiotherapie, wisselden daar kennis en ervaringen uit en zagen ook de apparaten die onlangs met hulp uit Nederland waren aangeschaft, volop in gebruik. Goed om te zien. Na de koffie (met peper) reisden we mee met de nieuwe schoolbus en zetten ieder kind af op de plek waar het vandaar werd opgehaald of zelf naar huis kon lopen. (Voor sommigen toch nog wel een kilometer of twee). We hadden een jonge chauffeur en inmiddels zijn we een beetje gewend aan het Indiase verkeer, maar voor ons lijkt het een dodenrit. Er zijn momenten waarop je verwacht dat je met bus en al in een hooiwagen zult duiken of frontaal geramd zal worden door een ezelkar of, nog erger, een extra verhoogde truck. Maar niemand in het busje vertrekt een spier, niemand draagt een gordel, Het is de realiteit van elke dag. Wel zijn twee begeleidsters in het busje aanwezig om de kinderen te helpen en er voor te zorgen dat ze niet zonder hulp of zorg de bus uit gaan.
Bij terugkomst (na een uur of twee meerijden) konden we even uitpuffen en ons voorbereiden op het versturen van berichten, notities maken over wat we moesten onthouden, koffie drinken, meedansen en eten. De kinderen zongen een gebed in de regionale taal, de stafleden in het Engels en wij in het Nederlands. Voor de kinderen moet dat geklonken hebben als een brij van vreemde klanken en timbres. Voor ons is het nu half elf ’s avonds en tijd voor dit verslag en een glas.
Tot morgen
We bezochten voor de eerste keer de Kinder Care Special School, de pre-primairy class en kregen uitleg van Ranouka over enkele methodieken en verslaglegging van vorderingen.
In de kaarsenmakerij troffen we één van de stafleden, een jonge vrouw van 23 jaar, die ons in eerste instantie uitlegde waar de kaarsen werden verkocht: nu rond kerst in de omliggende dorpen en in andere jaargetijden vaak in Bangalore, waarbij ook duidelijk wordt gemaakt dat ze afkomstig zijn van deze bijzondere school voor gehandicapte kinderen. Ze was op een on-Indiase manier direct en open over zichzelf. Zo vertelde ze ons dat ze niet uit huis ging of wilde trouwen, omdat haar vader haar moeder in dronken toestand vaak mishandelde en dat ze ’s avonds daarom thuis wilde zijn om haar moeder en zus te beschermen. Het was een actieve en intelligente meid die duidelijk haar woordje kon doen. Ondanks alles wat er thuis gebeurde blijft ze van haar vader houden. Ze vroeg ons of we voor haar en haar hele familie wilden bidden. ’s Avonds kookte ze voor ons en toen ze wegging, kwam ze nog even apart afscheid nemen en bedanken voor het gesprek. Wij kunnen niets voor haar veranderen, maar we zien wel dat ze op haar werkplek erg gelukkig is. Soms is het bieden van een luisterend oor voor iemand ook troostrijk.
Na de lunch bezochten we de fysiotherapie, wisselden daar kennis en ervaringen uit en zagen ook de apparaten die onlangs met hulp uit Nederland waren aangeschaft, volop in gebruik. Goed om te zien. Na de koffie (met peper) reisden we mee met de nieuwe schoolbus en zetten ieder kind af op de plek waar het vandaar werd opgehaald of zelf naar huis kon lopen. (Voor sommigen toch nog wel een kilometer of twee). We hadden een jonge chauffeur en inmiddels zijn we een beetje gewend aan het Indiase verkeer, maar voor ons lijkt het een dodenrit. Er zijn momenten waarop je verwacht dat je met bus en al in een hooiwagen zult duiken of frontaal geramd zal worden door een ezelkar of, nog erger, een extra verhoogde truck. Maar niemand in het busje vertrekt een spier, niemand draagt een gordel, Het is de realiteit van elke dag. Wel zijn twee begeleidsters in het busje aanwezig om de kinderen te helpen en er voor te zorgen dat ze niet zonder hulp of zorg de bus uit gaan.
Bij terugkomst (na een uur of twee meerijden) konden we even uitpuffen en ons voorbereiden op het versturen van berichten, notities maken over wat we moesten onthouden, koffie drinken, meedansen en eten. De kinderen zongen een gebed in de regionale taal, de stafleden in het Engels en wij in het Nederlands. Voor de kinderen moet dat geklonken hebben als een brij van vreemde klanken en timbres. Voor ons is het nu half elf ’s avonds en tijd voor dit verslag en een glas.
Tot morgen
-
20 December 2011 - 20:45
Hernien:
Wat fijn dat we jullie vanavond op skype konden horen, helaas konden we jullie niet zien maar jullie ons wel.
Dat moet toch een hele troost zijn voor jullie, hihi.
Sterkte en succes voor morgen, jullie programma zit erg vol hebben we geconstateerd.
Veel liefs Hermien -
21 December 2011 - 08:47
Martin:
Wat een omstandigheden.
Werk aan de winkel!
Groetjes, Martin.
-
21 December 2011 - 12:17
Dicky&Gerrit:
Hallo Leen en Piet jan,
Tjonge wat een belevenissen in zo korte tijd: INDRUKWEKKEND! We begrijpen dat je dat niet emotieloos aan je voorbij kunt laten gaan. Wat zijn verdere plannen? Geniet en neem tijd voor jezelf; het gaat met al die indrukken razendsnel.
We blijven jullie volgen.
Hartelijke groeten! -
21 December 2011 - 17:39
Jack:
Inderdaad zeer boeien en indrukwekkend. Voor ons haast niet voor te stellen hoeveel impact je kunt maken met een relatief klein gebaar.
De tijd vliegt inderdaad, want er staat: nog 15 dagen.
Enne, we kijken heel erg uit naar meer foto's, dus als het lukt er per dag een paar bij het verslag te zetten, graag. -
21 December 2011 - 20:40
Anneke Tuinema:
Meer foto's zou geweldig zijn. Helaas, uit onze ervaring in januari blijkt dat de verbinding erg langzaam is waardoor foto's op de site zetten een lastig klus wordt. Er wordt n.l. via een dongel kontakt gemaakt.
Maar wie weet lukt het een keer. Geduld is een schone zaak!! -
21 December 2011 - 22:08
Marianne:
Koffie met peper??
Leg dat eens uit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
