Shoppen

Dinsdag 8 februari.

De laatste twee dagen in Bangalore. Vandaag staat shoppen op het programma.
Ik heb een lijst wat er allemaal gekocht moet worden.
We vertrekken eerst naar een juwelierswinkel. Afgelopen weken hebben we gezien aan de enorme billboards langs de kant van de weg dat juwelen buitengewoon belangrijk en commerciëel zijn in India. De gouden sieraden worden door de moeder van de bruid gekocht. Als de bruid in financiële problemen komt dan kan ze haar gouden sieraden verkopen. In de winkel waar wij binnengaan zijn bijna alleen mannen. Ik had juist veel vrouwen verwacht. Achter iedere meter toonbank staat een medewerker. Ik schat zo’n 50 verkopers. Amitha moet een ring omwisselen, We worden van de een naar de ander gestuurd. Piet Jan en ik zijn erg nieuwsgierig hoeveel een decadente halsketting kost. Het goud wordt gewogen en dan wordt de prijs per gram berekent. De ketting die wij uitzoeken kost € 3000. Altijd al geweten dat ik een dure smaak heb. Piet Jan vraagt nog of hij zijn trouwring kan omruilen voor de ketting, maar zoveel is zijn ring niet waard. We zien van de koop af.

Vervolgens gaan we naar een winkelcentrum waar veel jonge mensen hun inkopen doen. Bij navraag blijkt dat het wel jongeren zijn die uit de middenklasse komen en geld hebben.
Chetan heeft een T shirt aan van Playboy. Die heeft hij bij een straatstandje gekocht voor weinig geld. Er markeert wat aan het shirt, maar voor ons is dit niet te zien. Hij heeft het shirt gekocht zonder dat hij de betekenis van Playboy wist. Met elkaar hebben we hier veel plezier om.
In het winkelcentrum zijn veel Europese winkelketens te vinden als Bodyshop, Mark en Spencer, Levi’s. Ik vind er niet veel aan en ga liever naar de echte Indische winkels.
Na een paar inkopen gaan we weer naar de winkelstraat waar we eerder zijn geweest. Het zijn kleinere winkels waar je nog kan afdingen.
We gaan eerst naar een zaak waar ze beddenspreien verkopen. De spreien liggen tot aan het plafond opgestapeld. Eerst wil de verkoopster weten welke kleur ik wil. Het moet ja,ja, blauw en rood worden. Dan de grootte van de sprei. De maat die ik wil hebben heeft ze gelukkig. De verkoopster is bereid om alles te laten zien, ook andere kleuren, maar ik blijf bij blauw en rood. De blauwe spreien liggen bovenop de stapel vlak bij het plafond. Geen probleem voor deze verkoopster. De spreien zijn zo opgestapeld dat er een trapje is ontstaan en zo kan ze bij de bovenste spreien komen. Ze huppelt heen en weer en haalt er een aantal spreien uit en haalt ze uit de verpakking. Vanaf haar hoge positie werpt ze de spreien uit zodat we het hele patroon kunnen zien. Als we de sprei niet mooi vinden is dat geen probleem want ze werpt de sprei naar beneden en een andere verkoopster vouwt de sprei weer keurig op. En zo gaat dat zeker twintig keer Uiteindelijk hebben we een keuze gemaakt en gaan we betalen. Amitha vindt het een sport om af te dingen en ook deze keer lukt het haar om wat van de prijs af te krijgen.
Amitha kent de buurt en de winkels goed en we merken dat ze ons meestal naar winkels brengt waar zij vaker koopt, die kwaliteit hebben en waar ze korting kan krijgen.
Het is prettig dat in India de winkels tot ‘s avonds tien uur open zijn. Als je lekker aan het shoppen bent hoef je niet om zes uur te stoppen zoals in Nederland.
Bovendien eten ze ‘s avonds wanneer het uitkomt.

We zijn die avond uitgenodigd om bij Latha te komen eten. Ze woont vlakbij George en Amitha. Het gebouw bestaat uit drie woningen. Eén voor Latha en haar gezin, haar ouders en één voor haar broer met gezin. Met elkaar konden ze het land kopen.

Als we tegen half tien bij haar aankomen glimt ze van genoegen.
Vol trots laat ze haar huisje zien. Het huis heeft een kleine keuken, een kamer waar een sofa, computer, tv en een uitstalkast in staat. Twee slaapkamers die elk een kleine badkamer hebben. In de kast staat Latha’s trots, een wasmachine.
De maaltijd is eenvoudig, vegetarisch (Latha en haar familie zijn brahmanen!) doch erg smakelijk. We vragen hoe zij eten omdat er geen eettafel is. Latha en haar familie zijn gewend om op de grond te zitten. In het midden staat het eten.
We merken ook dat grootmoeder een centrale plaats inneemt binnen de familie. Dat zie je trouwens heel veel in India. Omdat de ouders alle twee werken wordt oma ingeschakeld om op de kinderen te passen. We ontdekken dat het grote tweepersoonsbed gebruikt wordt door vier personen die er dwars in slapen; de zoon, dochter, nichtje en moeder van Latha. Leuk voor oma maar ook voor de kleinkinderen. De kleinkinderen proberen allemaal een plekje naast oma te krijgen. Het is niet ongebruikelijk dat de kleinkinderen bij oma in bed liggen.
Die avond krijgen we een deel van de bruiloftsvideo te zien. Wij waren tien jaar geleden bij deze bruiloft. Wat zien we er allemaal nog jong uit! De tijd glipt tussen de vingers door. Er wordt hevig gelachen hoe wij met onze handen eten. Dat kunnen we inmiddels wel beter. Misschien leren we het onze kleinkinderen wel (!?!).
Tegen elf uur gaan we na een gezellige avond naar huis.