zondag 16 januari Feestje!

Zondag 16 januari.
We staan om 6.45 uur op want we gaan met George en Amitha naar de vroeg mis.
Het is een moderne kerk waar op zondag 5 missen worden gehouden. We kunnen niet schatten hoeveel mensen er in de kerk zitten.
Omdat voor mij het Engels te snel en op z’n Indiërs gaat heb ik tijd om na te denken en te kijken.
De priester is een man van middelbare leeftijd en heeft Nikes onder zijn gewaad aan wat een komisch gezicht is.
Het koortje zingt de opwekkingsliederen erg enthousiast, eenstemmig en een beetje vals. Wout en Arie kunnen trots zijn op de cantorij.
Daarna weer terug naar huis. We drinken koffie met….eigengemaakte noedels van latha. Het moet gezegd worden dat ze veel lekkerder zijn dan de noedels van de Chinees van de vorige dag.

Vroeg in de middag worden we verwacht bij een house warming party. Zo’n party wordt gehouden als het huis bijna klaar is en ingewijd wordt door gezamenlijk te eten. Er komen zo’n 100 gasten!
We bekijken het kale huis wat uit 3 appartementen bestaat. Een appartement bestaat uit een kamer, een slaapkamer, een badroom en een keuken. Het hele gezin slaapt in de slaapkamer, enige privacy is er niet. Alles is zeer eenvoudig uitgevoerd en een bad of douche zoals wij hebben kennen ze in India niet. Het badritueel bestaat uit jezelf overgieten met een kan water, je inzepen en dan weer afspoelen met een kan water. Het water is gelukkig wel een beetje warm. Het bespaart een hoop energie en water!
Het eten gaat in ploegen van 25 personen. En het is heel eenvoudig, je rolt plastic over de tafels uit, je legt voor ieder een bananenblad neer en een plastic beker. Er is door de Braham mannen gekookt zodat iedereen het kan eten. Als iedereen zit kommen de mannen langs en krijg je overal een kwakje van. Amitha let goed op of wij geen Spice gerechten krijgen. De mannen moeten er wel om lachen dat wij dat niet willen maar vooruit dan krijgen we gewoon een kwakje zoet eten extra.
Je krijgt iets zoets, zuur, zout en water, datgene wat staat voor voorspoed en geluk.
Er wordt in een hoog tempo gegeten, want de volgende 25 personen staan alweer klaar. Na een korte periode van eten beginnen de mannen het plastic op te rollen en alles wordt meegerold. Snelle manier van afruimen en heel belangrijk geen afwas!
Amitha zien we overal aan het netwerken, maar we moeten toch weer terug naar huis.
We rijden nog even langs de supermarkt (bruin brood hebben ze hier!!!!) en we moeten nog geld hebben.
Om 4 uur vertrekken we naar Palamaner. Hier staat het centrum voor kinderen met een lichamelijk en/of verstandelijke beperking.
De reis duurt drie uur en dankzij onze voortreffelijke chauffeur Chetan komen we veilig aan in Palamaner. Er zijn onderweg naar onze idee gevaarlijke situaties. Er wordt ingehaald terwijl het niet kan, alles rijdt door elkaar heen en enige structuur is er voor ons niet te herkennen. We begrijpen waarom George niet wil dat wijzelf rijden.

We worden verwacht in Palamaner. De kinderen die er zijn begroeten ons met een grote smile. Eerst moeten we naar de koeien komen kijken, want gisteren was er een groot feest i.v.m. het oogstfeest. De koeien zijn mooi versierd en zien er goed uit. De koeienjongen staat trots naast zijn koeien. In Palamanar zijn ze een paar jaar geleden begonnen met 2 koeien en nu hebben ze er 10. Negen lieftallige dames en één heer. Lucky man.
We worden onthaald met een wervelende dans door de kinderen. Een jongen met het syndroom van Down geeft een zeer snelle streetdance. Twee meisjes dansen ook de sterren van de hemel.
Er heerst een sfeer van saamhorigheid, geborgenheid en er mogen zijn zoals je bent. Uiteindelijk moeten we er aan geloven, ook wij moeten met de voeten van de vloer. De kinderen vinden het leuk dat we meedoen.

Tegen negen uur krijgen we nog de avondmaaltijd. Ook hier merken we dat er rekening wordt gehouden met no spicy. Tijdens het eten ontstaat er een bijzonder gesprek. Onze zoon Won is in 2006 hier ook geweest en veel mensen kennen hem nog. Won is de aanleiding dat er een stichting opgericht is. Amitha vertelde dat zij in 1988 bij ons op bezoek was tijdens een uitwisseling van de broeders van Taizé. Het feit dat wij een kind geadopteerd hadden was voor George en Amitha de impuls om te beginnen met het opzetten van hun stichting CSA Trust. Immers als één gezin een kind, wat niet van hun zelf is, warmte en geborgenheid kan geven dan willen zij dat ook proberen. Met het bezoek van Won in India en het oprichten van de stichting is de cirkel rond.