Zondag - Bellammadagu

Gisteravond kwam ter sprake hoe laat we vandaag willen vertrekken naar Bellammadagu. Toen we de vraag terugspeelden bleek dat het de bedoeling is dat we om zes uur vertrekken. Om zes uur op zondagmorgen! We hebben echt een heel relaxed programma. Gelukkig viel er te onderhandelen. Het vertrek werd vastgesteld op half negen.

Even na half negen vertrekken we voor een rit van ongeveer een half uur over zeer slechte wegen. We rijden het dorp Bellammadagu door tot we bij een wijkje komen waar mensen wonen die buiten het kaste systeem vallen. Bij de school aangekomen treffen we daar niemand aan maar wel is er op onze komst gerekend gezien de vele opschriften " Welcome mrs. Anneke en mr. Piete jan". Waarschijnlijk heeft men enkele uren op ons gewacht en is men toen maar naar huis gegaan. Onze begeleiders zijn verdwenen en we besluiten om even af te wachten. Er passeert een kudde schapen en een groepje mensen die water zijn wezen halen buiten het dorp. Verderop zijn arbeiders handmatig bezig het pad te voorzien een betonlaag. (op zondag dus) Er komt hier een heuse weg. Na enkele minuten wachten schieten uit alle slopjes kinderen te voorschijn. Het gaat dus toch nog beginnen!
De ons vertrouwde ceremonie vindt weer plaats met als kleine verandering het doorknippen van twee linten.

Het wordt een genoeglijke en gezellige bijeenkomst. Na ontvangst van een bloemenkrans en een omslagdoek besluiten we vanachter de officiële tafel vandaan te komen en laten de kinderen wat inschikken zodat we een mooie kring vormen. Het wordt een leuk gesprek over verschillen tussen kinderen in Nederland en India. Met als hulpmiddel een foto van zes meiden van de RK Prins Willem Alexander School in Ermelo. De RKPWA start 18 februari met de vastenactie. De opbrengst is dit jaar bestemd voor 60 kinderen in Bellammadagu en Bandapalli, het dorp op de rotsen. Samen gaan we ons inzetten om zo veel mogelijk de allerarmste kinderen uit deze dorpjes naar school te laten gaan.

Voor de kinderen in Bellammadagu hebben we tekeningen meegenomen van leeftijdgenootjes van de RKPWA. Alle kinderen krijgen een tekening en deze gebeurtenis wordt per kind op een foto vastgelegd. Vervolgens is onze vraag of zij op hun beurt een tekening voor de kinderen van de RKPWA willen maken. Even is er een vreemde verwarring. In het studiecentrum is geen papier aanwezig en de kinderen hebben geen kleurpotloden of viltstiften. Gelukkig heeft onze begeleider Massena een grote pot balpoints en potloden bij zich. Deze delen we graag uit.
Masenna zal de volgende dag papier brengen.

Voor Support CSA Trust is 2014 financieel een goed jaar geweest en we willen het beschikbare geld niet oppotten. We doen liever iets extra's. George gaf aan dat er erg veel behoefte is aan nieuwe kleding. Naast het gekregen schooluniform hebben deze kinderen nauwelijks kleding. Vaak is het afgedragen kleding van een ouder broertje of zusje. Verwassen, kapot en soms veel te groot. Heimelijk hebben we soms plezier hoe een kind tijdens het dansen verwoede pogingen doet afzakkende kleding op te hijsen. Op Facebook hebben we enkele dagen geleden een filmpje geplaatst waarop een dansende jongen te zien is die uit zijn broek is gescheurd. Maar het dansen gaat door!
Afgelopen tijd zijn er stoffen gekocht en hebben plaatselijke kleermakers de kleding gemaakt.
Een set kleding bestaat voor een jongen uit een bloes en een korte of lange broek en voor meisjes typisch Indiase kleding (soort jurk, hesje en broek). De kosten variëren van 1,50 tot 4,50 euro per kind. Aan ons de eer om in ieder dorp dat we bezoeken kleding te gaan overhandigen.
Van iedere afzonderlijke gift moet opnieuw een foto worden gemaakt.

En dan is het eindelijk tijd om te gaan dansen. We geven na de derde dans aan dat we graag willen afronden want we moeten nog een aantal woningen bezoeken die met hulp van
Stichting Mensen Uit De Nood zijn afgebouwd. Overal worden we hartelijk ontvangen en vaak krijgen we een kleine gift in de vorm van een beker zoete melk, een banaan of een stuk suikerriet. We horen verhalen over de omstandigheden waarin deze families leven. Er zijn verhalen bij die we niet durven op te schrijven. We worden er beroerd van.

Het liefst gaan we nu weg. Onder begeleiding van een groep stralende kinderen gaan we terug naar de auto. We hebben allebei minstens twee kinderen aan iedere hand. Een joch houdt een paraplu boven mijn hoofd tegen de felle zon. Met vele bye byes vertrekken we.

P.s. In de tijdsplanning voor dit bezoek was aangegeven dat het binnen vier uur moest worden afgerond. Omdat.........in het dorp geen toilet aanwezig is. Men wilde ons niet in verlegenheid brengen dat we op zoek moesten gaan naar een geschikt bosje. We hebben het gehaald.