Oud en Nieuw, 1 januari 2012

De jaarwisseling is hier geen feest dat uitbundig gevierd wordt. Wel meenden we tegen middernacht wat verdwaalde knalletjes in de verte te horen, maar het mocht geen naam hebben. Echt geknald wordt hier pas in april, bij de aanvang van het nieuwe zaaiseizoen. Het blijkt dat dan horen en zien je vergaat. Piet Jan en ik wensten elkaar Nieuwjaar…..en toen werd er aan de deur geklopt. Het waren de zes meisjes van de school met twee wenskaarten “ from your lovely daughters” die ons een gelukkig Nieuwjaar kwamen wensen. Dat was erg lief van ze; ze waren er speciaal voor opgebleven. We boden ze koekjes aan, die ze graag wilden opeten en limonade, waar ze geen zin in hadden, want dat was teveel voor ze. Voor ons was het een eigenaardige jaarwisseling, zo ver van huis. Zonder Wiener Philharmoniker de volgende morgen, om maar te zwijgen over het gebrek aan oliebollen en appelflappen. Schansspringen vanuit Garmisch- Partenkirchen zat er ook niet in.
Maar wat dan weer wel? Voor het personeel van de Kinder Care dat hier verbleef en de jongens van de VC zou er op 1 januari een reisje georganiseerd worden naar de Nanditempel in de buurt, ongeveer veertig kilometer ver, (Nandi=stiergod=incarnatie van Vishnu), met picknick en wij gingen mee. Onderweg zouden we nog wat personeel oppikken. Nou, we hebben het geweten. Het reisje werd een daverend succes. We vertrokken ’s morgens om half elf na de koffie met 22 mensen in een busje, geschikt voor 17 personen en pikten er zo hier en daar nog een paar op, zodat we steeds meer afgeladen onze weg vervolgden. Het was een feestje voor iedereen, dus de autoradio aan met Indiase dansmuziek (120 decibel, want feest, zoals je al weet) en ondanks de beperkte ruimte werd er hevig gedanst en gezongen in de bus. Iedereen was opgewonden vrolijk, het was echt een schoolreisje met alle klassieke kenmerken: snoepen in de bus, liedjes zingen, af en toe iemand die wagenziek was en moest kotsen en de verwachtingsvolle vreugde dat we ergens naar toe gingen waar vrijwel niemand van het gezelschap ooit geweest was. Sampurna zou eigenlijk niet meegaan, want ze moest voor haar zieke moeder zorgen, maar beloofde haar vader dat we om drie uur weer thuis zouden zijn.
Om een uur of half een kwamen we bij het tempelcomplex aan en gingen eerst picknicken. Rijst met lemon, mosterdzaadjes en stukjes ui. Heerlijk! Je hebt rijst en rijst en dit was heel erg lekker, werd vanwege de picknick geserveerd op bananenbladeren en begeleid door koel, vers water. Echt feest! Tegen drie uur liepen we samen met heel veel andere mensen naar de ingang van de tempel. Iedereen hield elkaar bij de hand, want we waren bang elkaar in de grote massa mensen kwijt te raken. Ik liep onder meer samen met Ranuka, want het was ver lopen, op blote voeten en ze loopt nogal slecht, dus wilde ik haar ondersteunen. Bijna bij de ingang aangekomen, werd me de weg verspert door een reusachtige hermafrodiet. Die gelden hier als onaantastbaar en nemen een speciale plek in bij de tempelverering. Hij en zij was onaangenaam opdringerig, greep me beet in de massa, want ik was blank, dus anders en rijker dan de rest en toeterde me van alles in het oor. Ranuka keek naar mijn gezicht en mijn handen en was bang dat ik een flinke lel uit zou delen vanwege de agressieve benadering, drukte een biljetje in de mollige kolenschopjes, waarna deze bijzondere figuur uit duizend-en-een-nacht als bij toverslag in de massa verdween. Het sprookje was nog niet ten einde, want in de voorportalen en op de bijbehorende markt hielden zich verscheidene pelgrims op die ter ere van Nandi een flink broodmes door hun tong hadden gestoken (en dus de hele dag met hun tong wat bloederig half uit hun mond liepen) en je een bedelnap voorhielden. Ook zagen we weer de in zwart gestoken Nandivereerders en de in rood gestoken vrouwen, die de echtgenote van Nandi vereren. Ik bood aan de entree voor de tempel te betalen voor onze club, dus kwamen we terecht in een aantal rijen wachtenden. Het waren er ongeveer tweeduizend, maar er zat flink de vaart in, en hoewel we dicht op elkaar gepakt stonden en dus behoorlijk zweetten, waren we na een half uurtje al binnen. Centraal op het middenterrein staan twee reusachtige beelden, een beeld van de stiergod waar je met enige moeite op kunt klimmen en het grote zwarte blok waar je drie keer omheen kunt lopen en muntjes op kunt gooien. Dat blok is aambeeldvormig en wordt bekroond met een afgeronde hoge stompe toren. In de meeste tempels in Zuid-India vind je wel zulke vormen, die hetzij een vrouwelijk, hetzij een mannelijk vruchtbaarheidssymbool vormen. Dit was een combinatie van fallussymbool en uitlopend in een uitgeholde goot, waar je de vrouwelijke kant van het beeld in kunt herkennen. Tot mijn verbazing herkende niemand in ons gezelschap de symboliek. Ze kennen het beeld, maar kunnen het geen betekenis geven. Het hele terrein staat, behalve de enorm grote vorm (vijftien meter hoog) vol met duizenden andere, maar van heel klein tot ongeveer vijftig centimeter hoog. In de grote menigte rondden wij het hele terrein. Overal werd wierook geofferd, vruchten, bloemen, geld, geel water, alles blootsvoets en met veel eerbied. Ik heb het al eens gehad over het christelijke waasje dat over ons gezelschap hangt. Er zijn wel een paar echte christelijke gelovigen, maar de meesten zijn toch overtuigde Hindoes, dat bleek maar weer. Het was een bijzondere belevenis, waar erg van genoten werd. Na afloop bezochten we de markt, iedereen kocht snoepjes en vruchten voor de terugreis. Bij de bus aangekomen, werden de laatste resten rijst opgemaakt, werd er stevig water gedronken en werden er stukjes brood rondgedeeld, want de energie van de meesten was echt op. Iedereen is klein en mager en ze hebben niet veel bij te zetten. Tegen zeven uur kwamen we weer aan in Palamaner. Onderweg werden verschillende mensen afgezet en werd er ook nog even flink overgegeven door een wagenziek meisje. Nadat we de chauffeur hadden afgespoeld en de bus hadden schoongemaakt, kwamen we weer fluitend aan bij ons vertrekpunt. De enige die was benauwd keek, was Sapurna, die zo graag had meegewild en die nu vijf uur later dan gepland bij haar zieke moeder zou aankomen. Morgen horen we hoe dat is afgelopen. Ik ben dan nog een dag op school om mee te lopen en tips en aanwijzingen te geven en Piet-Jan gaat met Balaji naar het dorp om een stevige damesfiets te kopen, met achterzit om iemand op mee te nemen en een voormand om spullen in te vervoeren. We hebben besloten dat een fiets ons persoonlijke afscheidscadeau moet zijn. Vaak moeten er boodschappen worden overgebracht of dingen gehaald, moet er iemand naar de dokter of is er iets anders. Wel zijn er Indiase herenfietsen, maar een niet al te grote extra damesfiets voor algemeen gebruik leek ons passend om te bedanken voor de gastvrijheid die we hier hebben genoten.