Even in Bangalore

Vrijdag
Na het laatste Britse ontbijtje vertrekken we naar Cochin. Eerst de twaalf haarspeldbochten door. We genieten nog even van de bergen, maar gelukkig wordt de weg snel vlakker. We zijn allemaal, de chauffeur inclusief, een beetje daas door alle bochten die we de afgelopen twee dagen hebben genomen. De provincie Kerala is de meest ontwikkelde provincie van India. De kinderen moeten allemaal verplicht naar school en volgen het basisonderwijs van tien klassen. Daarna mag je doorstuderen. Onze chauffeur heeft doorgestudeerd voor accountant maar helaas er geen werk in gevonden. Dit is een groot probleem in India. Heel veel mensen zijn hoog opgeleid maar kunnen op dat niveau geen baan vinden. Daarom accepteren ze een baan als taxichauffeur of koelie. We praten hierover met de chauffeur. Hij zegt dat hij blij is dat hij een baan heeft en hier tevreden mee is. Wel wil hij verder studeren en proberen om een baan bij het gouvernement te krijgen.
Voor ons is het een pluspunt dat hij hoger opgeleid is, want daardoor kunnen we behoorlijk Engels met elkaar praten. We rijden door allerlei dorpen en zien dat de infrastructuur in deze provincie er beter uitziet. Wel wordt veel met de handen gedaan. Voor nieuwe wegen wordt handmatig eerst stenen op de weg gegooid en daarna gaat er een teermachine overheen. Het is ontzettend zwaar werk waar je niet oud bij wordt.
De winkeltjes zien er wel beter uit dan in de dorpen rondom Palamaner.
Omdat er nog voldoende tijd over is, voordat we naar het vliegveld moeten, stelt de chauffeur voor om naar een trainingskamp voor olifanten te gaan. Daar hebben we wel zin in. We hoeven maar twee roepies per persoon te betalen, maar voor de camera tellen we liefs honderd roepies neer.
De chauffeur geniet zichtbaar van de olifanten. Hij regelt bij de verzorger dat we een olifant mogen aaien. Het voelt onwennig aan. De bovenkant van zijn slurf is hard en de onderkant zachter. Met twee kraaloogjes kijkt hij ons goedmoedig aan. Wel zitten er twee kettingen om zijn poten om weglopen te voorkomen. Deze jongeman is wel veertig jaar oud. Gelukkig mag hij ook elke dag met de verzorger een eind wandelen.
In het veld staan nog drie olifanten. Het voorste olifantje (ook aan de ketting) is bezig om een stok af te kluiven. Met verbazing zien we hoe handig dit olifantje is. Hij gebruikt zijn kiezen om een stok zacht te kauwen, zijn slurf om de stok vast te houden en met zijn poot staat hij op het laatst stukje van de stok zodat hij een stuk van de bast af kan scheuren. Piet Jan maakt er een filmpje van want het is erg leuk om te zien hoe handig dit olifantje is.
Daarna bezoeken wij de kleine dierentuin. Het ziet er erg verwaarloosd uit en veel dieren zitten alleen in een kleine, vuile kooi zonder spullen om zichzelf te kunnen vermaken. Wij vinden het erg zielig en beseffen dat we verwend zijn met onze dierentuinen.
Maar…de olifanten dat is een hoogtepunt.
Het wordt tijd om naar het vliegveld te vertrekken. Om kwart voor zes vertrekt onze vlucht. Piet Jan heeft geluk en zit weer bij een raampje.
Eenmaal geland op het vliegveld in Bangelore worden we aangesproken door Lena. Zij komt over voor het feest van George en Amitha.
Tien jaar geleden hebben wij elkaar ontmoet in Mysore. Ze herkend ons want wij zijn volgens haar, niet veel veranderd. Buiten staat Chetan op ons te wachten om ons naar het huis van George en Amitha te brengen.
Amitha en George zijn al in Palamaner. De honneurs worden waargenomen door Amit, de zoon des huizes. Tien jaar geleden nog en knulletje, nu een grote vent waar ik tegen op moet kijken.
Morgen vertrekken we naar Palamaner voor het vijfentwintig jarige bruiloftsfeest van George en Anita.