Zondag - Bandapalli

Op zondag is er geen klokkengebeier te horen. Wel horen we elke morgen om zes uur de iman van de moskee die hier in de buurt staat. Het heeft wel wat zo’n oproep tot gebed.
Deze morgen vertrekken wij om negen uur naar Banda Palli. Het is een dorp waar we eerder zijn geweest. Deze keer is er een gesprek gepland met de kinderen van dit dorp.
De reden dat we op bezoek gaan is dat de Rooms Katholieke Prins Willem Alexanderschool in Ermelo de vastenactie van dit jaar bestemd heeft voor twee dorpen die ze dit jaar willen ondersteunen. Het dorp Bandapalli is er één van.

Bandapalli is een klein dorpje even ten noordoosten van Palamaner. Het is alleen lopend of met een jeep te bereiken en er wonen veertig families. Sinds enige jaren heeft CSA Trust er een studiecentrum om schoolkinderen te helpen bij hun huiswerk. De ouders kunnen hen niet helpen omdat ze zelf nooit naar school zijn geweest. Rond zes uur 's avonds wordt het donker in Bandapalli. Als de maan niet schijnt wordt het stikdonker. Er is geen straatverlichting en in de helft van de huisjes is geen elektriciteit. Heel vaak valt de stroom uit en zit men buiten bij elkaar bij een klein vuurtje. Geen ideale situatie om huiswerk te maken. In het studiecentrum valt de stroom net zo vaak uit maar daar heeft men een noodlamp. Binnenkort wordt er door Support CSA Trust een solarlamp voor het studiecentrum gekocht, helaas heeft George nog geen goede lamp kunnen vinden.

Piet Jan en ik willen vanmorgen graag een gesprek met de kinderen omdat we nieuwsgierig zijn hoe de dag van een Indiaas kind eruit ziet. Als we aankomen krijgen we een krans aangeboden die door de kinderen zijn gemaakt. De bloemen ruiken heerlijk!
Piet Jan vertelt wat deze morgen de bedoeling is en vertelt over de RKPWA school en de vastenactie. De kinderen zijn nog een beetje stil maar als Piet Jan foto’s laat zien dan komt er een reactie. Er wordt vooral gekeken naar verschillen. Het verschil in kleur van haar en huid is makkelijk te zien. De kleur van de ogen echter niet. Geen nood ik doe mijn bril af en laat mijn mooie blauwe ogen zien.

De achttien kinderen, die gebruik maken van het studiecentrum, zijn hele leuke spontane kinderen. Ze spelen eigenlijk altijd buiten. Vlakbij het dorp is in de rotsen een rond groot gat. Daar spelen ze een gevaarlijk spel. Ze hollen langs de zijwanden van het gat en proberen elkaar af te tikken. Wie op de bodem valt is af. Of met z'n allen de rots als glijbaan gebruiken is ook leuk maar of dat goed voor je kleren is betwijfel ik.
Geen van de kinderen heeft speelgoed maar dansen met elkaar kunnen ze erg goed.

De kinderen staan 's morgens om vijf uur op en gaan eerst plassen, omdat er in het hele dorp geen badkamer te vinden is gebeurd dit buiten in de bosjes. Dan wassen, aankleden en voor de eerste keer van zes – acht uur naar het studiecentrum om hun huiswerk nog een keer door te nemen. Daar krijgen ze ook hun ontbijt dat door CSA Trust betaald wordt. Deze maaltijd is een stimulans voor ouders om hun kinderen naar school te sturen. Na het ontbijt gaan de kinderen tot vier uur naar school. Uit school komen ze weer bij elkaar in het studiecentrum om het huiswerk voor de volgende dag te maken.

Naar school is het drie kilometer lopen en dat is in India meer dan een half uur. Ze lopen op blote voeten. Niet één kind heeft schoenen. De ouders hebben geen geld om schoenen te kopen. Als we ernaar vragen laten ze ons hun voetzolen zien. Bijna allemaal hebben ze wondjes en lidtekens aan hun voeten. Balaji merkt op dat de voeten soms pijn doen maar dat de pijn in het hart om zo te moeten leven groter is.
We zijn na deze opmerking een beetje stil. We hebben een stukje gezien uit het leven van deze kinderen maar om het echt te ervaren is iets anders.
Als we afscheid nemen krijgen we van Asha, Mounika, Ammula, Krishna en de andere kinderen leuke tekeningen mee voor de kinderen van de RKPWA.
Voor lunchtijd zijn we weer terug met een rustige middag in het vooruitzicht.

’s Avonds wordt de keuken feestelijk geopend. De opening begint zoals gewoonlijk met dansen. Daarna krijgen George en Amitha van de kinderen een bos bloemen omdat ze 29 jaar getrouwd zijn. De maaltijd klaargemaakt door een breed lachende kokkin is overheerlijk met als afsluiting een lekkerQ1 ijsje. Om half tien is het feest over en gaat iedereen naar bed.
Het was een dag met een gouden randje.