Zaterdag - geen programma vandaag!

Zaterdag, op het programma staan vandaag geen activiteiten. Heerlijk, deze morgen iets later uit bed en rustig wakker worden. Een lekker ontbijt met geroosterde boterhammen met Hollandse kaas, een appeltje, yoghurt en echte koffie.
Het leven is nog niet zo slecht.
Als Piet Jan naar de tuin gaat schrijf ik voor de Weblog. Deze morgen komt Amitha even buurten. We hebben haar de afgelopen week weinig gezien omdat ze moest vertalen bij de meetings van professor Jeychandran met de leerkrachten van de Kinder Care Special School.

Amitha nodigt ons uit om vanmiddag mee te gaan om een bezoek te brengen aan een moslim gezin waarvan de zoon Khaja afgelopen nacht is overleden. Vroeg in de morgen is de vader gekomen om dit te vertellen. Khaja maakte tot voor kort gebruik van de Vocational Training. Door omstandigheden hebben de ouders besloten dat Khaja de Vocational Training niet meer mocht bezoeken. Tijdens de meeting vanmorgen hebben verschillende leerkrachten aangegeven dat ze graag afscheid willen nemen.

Bij moslims is het gebruikelijk dat buren drie dagen voor de familie kookt zodat zij in alle rust afscheid kunnen nemen van hun geliefde. Als geste aan de familie wordt er ruimschoots eten meegenomen. We rijden naar de buitenste rand van Palamaner, in deze wijk wonen veel moslim families. De familie waar wij op bezoek gaan woont in een stenen huisje met één kamer. In deze kamer ligt de zoon op een baar opgebaard. De moeder moet erg huilen en zoekt troost bij Amitha. Ook de vader laat zijn emoties zien en zoekt troost bij Piet Jan. Er zijn nog meer familieleden aanwezig en buiten zitten buren. Vader vertelt een heleboel in het Telugu, wij herkennen van zijn verhaal alleen de naam van Balaji. Het blijkt dat de jongen toen hij nog bij de Vocational training was de hele dag Balaji zijn naam riep. Balaji staat er heel stil bij en luistert.
Piet Jan en ik geloven bijna niet dat deze jongen is overleden. Bij blanke mensen zie je duidelijk dat ze zijn overleden. Bij deze jongen lijkt het of hij heel diep in slaap is. Voor Amitha was zijn overlijden duidelijk. Tijdens zijn leven was Khaja hyperactief geweest..

Later vertelt Amitha dat de jongen voor de begrafenis ritueel gewassen wordt met warm water en nieuwe kleren aankrijgt die speciaal voor de begrafenis zijn gemaakt. Het warme water is een probleem maar de imam die de jongen zal wassen neemt warm water mee. Dezelfde avond om 18.00 uur zal de begrafenis zijn. Vrouwen zijn bij dit alles niet aanwezig.
Zoals mannen niet aanwezig zijn als vrouwen overlijden. Diep onder de indruk gaan we weer naar de zorgboerderij.

Na een kop koffie vertrekken we naar de stad. Het is even omschakelen maar er moeten nog heel veel potten en pannen voor de nieuwe keuken worden gekocht. De nieuwe keuken zal morgen in gebruik genomen worden en dat is hard nodig. In de oude keuken vliegen er, als wij het licht aan doen, twee ratten weg. Dankzij een grote gift, via Support CSA Trust kan de oude keuken grondig worden verbouwd. Er komt een nieuw dak op en alles zal opgeknapt en opnieuw geverfd worden. Deze ruimte zal gebruikt worden om de meisjes van de Vocational Training te leren koken zodat zij in de toekomst beter zichzelf kunnen redden.
Weer een stukje zelfstandigheid uitbreiden!

In de stad gaan we naar een winkel die keukengerei verkoopt. Een grote Hema of Blokker is in India niet te vinden. Wel een straat vol met een heleboel kleine winkeltjes die allemaal volgestouwd zijn met veel verschillende kleine tot zeer grote potten en pannen, borden, keukenbestek, bekers, teveel om op te noemen en wij kijken onze ogen uit.
De kokkin is helemaal in haar element want zij mag alles uitzoeken. We merken wel dat Amitha sturing geeft want de kokkin wil de goedkoopste spullen kopen en daar is Amitha het niet mee eens. Amitha stuurt op een liefdevolle manier aan en de kokkin accepteert haar aanwijzingen.

Na een tijdje komen Piet jan en ik erachter dat dit nog wel een tijd gaat duren. Samen met de chauffeur gaan wij de straat op en bekijken andere winkeltjes. We worden goed bekeken en als we stilstaan om een winkeltje te bekijken komt er gelijk de vraag waar wij vandaan komen. Voor mij een reden om te vragen of ik een foto mag maken en zo krijg ik mooie foto’s van winkels in Palamaner. Als we de straat op en neer gewandeld zijn gaan we weer naar de winkel met potten en pannen. De dames zijn nog steeds bezig met kijken en keuren. Er worden twee krukken aangereikt die op straat worden gezet. Er wordt gewezen dat Piet Jan en ik erop moeten gaan zitten. En zo zien we een roadmovie die geen cent kost!

We verbazen ons over de hoeveelheid personen die op een brommer zitten. Vaak twee mannen maar nog vaker zijn het er drie. Of een man en zijn vrouw die schrijlings op de brommer zit met een baby in haar armen en een ouder kind voorop de tank. Allen zonder helm. In Nederland is dit alles ondenkbaar. Vrouwen die auto of brommer rijden komen bijna niet voor.
En dan de autoricksha...wat je daar allemaal mee kan vervoeren. Er kunnen minstens
15 kinderen of 9 volwassen personen in. Vele zakken rijst of suikerriet, dat het riet aan beide kanten minstens een meter uitsteekt....geen probleem. Of bovenop de autoricksha een grote rol buizen. Misschien is een autoricksha ook wel handig in Nederland, je zit droog, je kan veel vervoeren en je hoeft voor dit vervoersmiddel geen rijbewijs te hebben.

We vermaken ons prima totdat de dames klaar zijn met shoppen. Alles wordt in een grote jute zak gestopt en dicht genaaid en dan kunnen we weer naar huis. De kokkin is helemaal gelukkig en Amitha ook totdat ze in de nieuwe keuken komt en alle oude pannen ziet staan.
Dat is niet de bedoeling. De volgende ochtend worden de oude pannen in de jutezak gestopt zodat ze verkocht kunnen worden aan de winkel met keukengereedschappen. In India is aluminium geld waard!! Een goede manier om van je spullen af te komen.

Geen programma vandaag maar wel veel beleefd!