Woensdag - GT Palli

Allereerst wil ik iedereen bedanken die reageert op de weblog of Facebook. Het is leuk om te ontdekken dat mensen je verhalen leuk vinden. Vanaf het begin dat ik weer met schrijven begon is de weblog ongeveer 1500 keer geopend. Nu wordt de weblog per dag
90 keer geopend! En dat vinden wij héél veel.

Een vriendin van ons vroeg of er in India een pensioenregeling is. Wanneer je niet werkt krijg je geen geld en ben je afhankelijk van familie of bedelen. Familie woont vaak bij elkaar. Ouders samen met zonen, hun vrouw en kinderen, ongetrouwde dochters en soms ook nog een tante of oom. Het geld dat door werkende familieleden verdiend wordt is voor eten. Vaak blijft er, zeker in deze dorpen, na het kopen van eten niets over. De armoede is groot en het leven zwaar. Als er iets ernstigs gebeurd waardoor je naar het ziekenhuis moet dan kunnen deze mensen het niet betalen. Er wordt dan geld geleend bij familie of geleend tegen woekerrente met alle gevolgen van dien.

Gesterkt door mijn dochter die vindt dat ik me niet op de kop moet laten zitten door een assistente ga ik weer op weg naar school. Daar aangekomen kom ik midden in een ruzie terecht tussen de assistente en een zeer zwakbegaafde jongen. Ze schreeuwt tegen die jongen die dat niet accepteert en haar een duw geeft. Op mijn vraag wat er aan de hand is vertelt ze dat de jongen niet aan de gang wil met strijkkralen. Het blijkt dat deze jongen de hele dag met een doekje de vormen van kaarsen schoonmaakt. Ik vraag aan Harin, de jongen die kaarsen giet, om een vorm op te halen en die geef ik aan de boze jongen. Ik krijg een grote lach terug en de jongen is deze morgen zeer gelukkig. Hij poetst en poetst en begint te neuriën. Zo simpel is het leven....kijken wat een kind nodig heeft!!
De assistente is zeer verbouwereerd. Ze begrijpt niet wat er gebeurd. ’s Middags is de jongen weer aan het schreeuwen omdat hij zijn vorm kwijt is. Maar Harin heeft het in de gaten en haalt voor de jongen een andere vorm.

Inmiddels zijn nu vier meisjes zelfstandig aan het naaien. Ondanks dat we niet met elkaar kunnen praten begrijpen we elkaar goed door de gebaren die we gebruiken.
Er is echter een groot probleem want van de acht naaimachines zijn er maar twee goed te gebruiken. Deze meisjes willen zo graag leren naaien dat ze regelmatig het meisje, wat achter de naaimachine zit, mee willen helpen. Gelukkig corrigeert het meisje, die naait en niet geholpen wil worden, haar klasgenoten.

Om half 6 vertrekken we met Masenna naar GT Palli. Dit is het eerste dorp waar, met het geld van de Ireneschool uit Ermelo, een studiecentrum is gebouwd. Onze zoon Won die in 2007 in Palamaner op bezoek was, heeft het geld overhandigd. Toen hij uit India terugkwam en ons uitlegde wat George en Amitha voor goed werk deden, is de stichting Support CSA Trust in het leven geroepen. In 2011 en 2012 zijn we hier op bezoek geweest.
Dit studiecentrum is zeer succesvol, er gaan in dit dorp 98 kinderen naar school!

De oudere kinderen van de hoogste klassen herinneren zich nog goed dat we op bezoek zijn geweest. Een kind vertelt dat ik van hem een foto gemaakt heb en de leerkracht Roja kan zich nog herinneren dat Won is geweest.
Piet Jan, altijd in voor een geintje, stuurt een jongen naar buiten. Hij laat aan de kinderen de foto zien die ik in 2011 van deze jongen heb gemaakt. De kinderen moeten er erg om gniffelen. Ook de juffrouw vindt de foto leuk. De jongen mag weer binnen komen en ziet dan de foto van hemzelf. Hij mag de foto houden en is er blij mee! Trouwens iedereen wil op de foto en meestal wil oma ook, het liefst met al haar kleinkinderen. Nou ja dat kan ik als oma wel begrijpen. Meestal laat ik de foto even zien en dan is het goed. De sfeer in het studiecentrum is ongedwongen en gezellig. Ik kijk met genoegen naar deze school die er keurig uitziet. Een half jaar geleden is de vloer gemaakt en alles zit weer goed in de verf. Wit met blauw. Zou Amitha aan George vertelt hebben dat blauw mijn kleur is.
Na de inleiding van Masenna en het vragenuurtje volgt weer het ritueel; dansen, kleding, pennen, potloden en snoepjes uitdelen.

Na het bezoek aan het studiecentrum gaan we met Roja de leerkracht mee om het huis van haar ouders te bekijken. Het woongedeelte ziet er mooi en opgeruimd uit. Er staan drie manshoge vazen waar de rijst in bewaard wordt. Daarnaast liggen nog vier balen rijst.
Roja haar vader is vijf en vijftig jaar oud en boer. Op dit moment brengt hij niet zoveel geld binnen omdat er een grote droogte heerst in India waardoor er te weinig gras is voor de koeien. Roja en haar broer die daar ook in huis woont verdienen het geld voor het eten.
In totaal wonen er in dit huis acht personen. Vader, moeder, een zoon met vrouw en kind, nog twee zonen en Roja. We zijn zeer verbaasd want we kunnen niet begrijpen hoe ze allemaal in de woonkamer kunnen slapen. Dat gebeurd ook niet want de woonkamer is om te leven, slapen doe je buiten onder een groot afdak. Buiten is er nog een ander afdak waar gekookt wordt en er is een schuur voor de beesten.
En dan komt opeens de jongste zoon binnen. Het blijkt de jongen van de foto te zijn. Het verhaal van de foto wordt aan zijn ouders vertelt die er erg om moeten lachen.

We vertrekken weer naar Palamaner. Tijdens de autorit belt de vrouw van Masenna. Kleine Appel, dochter van Masenna, moet huilen omdat ze van papa geen nachtzoen heeft gehad. Dit is de tweede keer deze week. Hartverscheurend!

Als we thuis zijn nodigt Masenna ons uit om morgen weer mee te gaan om kleding uit te delen. Het is een dorp wat onze stichting niet ondersteund dus zien we ervan af. Drie dagen op rij naar een dorp is behoorlijk vermoeiend!