Een groentetuin voor praktijkonderwijs

In de stafontmoeting afgelopen maandag werden wij aan de staf voorgesteld en werd er uitleg gegeven wat wij tijdens ons verblijf in Palamaner komen doen. George vertelde dat wij hadden aangegeven hoe wij ons programma de komende tijd wilden samenstellen. Hij heeft daar bijzonder goed rekening mee gehouden. Tegenover de stafleden noemde hij dit "relaxt" programma. Hier moest ik hartelijk om lachen want....

Alle ochtenden sta ik even voor zes uur op om precies om half zeven met mijn werk " een groentetuin voor het praktijkonderwijs" te kunnen beginnen. Op dat moment begint het werk op het land. Om zes uur is het nog donker maar een kwartier later is het licht. Het stuk grond waarop dit pilotproject start is ongeveer 450 m2. Balaji, de duizendpoot, heeft het laten voorbewerken; onkruidvrij gemaakt en bemest. George had toegezegd dat ik 16 medewerkers zou krijgen. Dit was voor mij de reden om mijn oorspronkelijke plan van een moestuin van 100 m2 te laten varen en uit te breiden tot 400 m2. Op dinsdagmorgen blijken er 8 medewerkers beschikbaar te zijn want het werk t.b.v. de koeien moet ook doorgaan. Op vrijdagmorgen wordt mij gevraagd of ik twee van de toen overgebleven drie medewerkers kan afstaan voor ander werk. India is en blijft een heel apart land.

We zijn begonnen met het afpalen van een stuk grond van 400 m2 en dit op te delen in vier stukken van 10x10 meter. Dat viel nog niet mee zelfs de oude Pythagoras moest een handje meehelpen. Tussen de veldjes zijn smalle paadjes gemaakt en rond het hele veld is een breder pad gekomen. De eerste twee werkuren heb ik Nisar ter ondersteuning. Hij is civiel ingenieur en studeert verder, om 8.30 uur vertrekt hij naar zijn college. Ik heb zelden een zo voorkomend persoon ontmoet. Maar ik ben erg blij dat hij er is. Hij moet mijn uitleg en opdrachten voor de jongens in het Telugu vertalen.
De jongens zijn veelal rond de twintig jaar oud en de meesten hebben een verstandelijke beperking, enkele jongens zijn doofstom. Ravindra, die doofstom is, valt mij op omdat hij nieuwsgierig is en snel doorheeft wat de bedoeling is. Samen met zijn doofstomme vriend Gangadhar en hun ernstig zwakbegaafde metgezel Satish worden zij mijn belangrijkste helpers. Op de tweede dag bouwen zij onder leiding van Nisar een shelter van bamboe en palmbladeren. Vanwege de brandende zon hebben we die hard nodig om de jonge plantjes te beschermen. En niet vanwege regen want die is er de afgelopen maanden niet gevallen.

Water is een gigantisch probleem in dit deel van India. Rivieren zijn drooggevallen en op bodem van meren lopen geiten die daar nog wat gras vinden. Naar mijn idee moet dat over korte tijd tot een ramp leiden. De watervoorziening bij de Vocational Training wordt ook minder maar er is nog water. In mijn voorgesprek met George had ik aangegeven dat een waterkraan in de directe nabijheid van de moestuin noodzakelijk is. Hierop had ik geen duidelijk antwoord gekregen. Er is dus geen kraan. Wel blijkt er pal naast de moestuin een plastic leiding uit de grond te komen waar we de afsluiting van los maken en ....er is water!

Balaji en ik hebben een inventarisatie gemaakt van het te vinden gereedschap. Dit valt heel, heel erg tegen. Op het terrein ben ik wel het één en ander aan materiaal tegen gekomen dat ik kan gebruiken. Scheumen dus. Een oud groot plastic vat wordt gepromoveerd tot ons waterreservoir in het middelpunt van de moestuin. Nadat we een slang hadden "geregeld" leek de oplossing erg simpel. Even kwam er water uit de slang en toen stopte het. Na verloop van tijd bleek dat er gewoon te weinig druk op de waterleiding staat. Wat nu?

In Palmaner gaan we op zoek naar gereedschap dat ik erg graag wil hebben. Maar zelfs in mijn ogen simpele dingen als een schoffel, hark, slangkoppelstukken of een sproeimond
zijn niet verkrijgbaar. Wel vinden we touw. Mooi natuurlijk henneptouw. Hoeveel we willen hebben? Nu blijkt dat het niet per meter gaat maar naar gewicht. Minimum afname een kilo.
Met twee moeizaam gevonden gieters, twee kranen en een kilo touw gaan we terug naar de Vocational Training.

Voor het monteren van een kraan op het grote vat hebben we volgens Balaji een loodgieter nodig. Hij zal het regelen. De volgende dag kan er geen loodgieter komen, hij heeft andere bezigheden. En ik wil opschieten. Zodra de kooksters zijn vertrokken en Balaji uit de buurt is ga ik met de doofstomme jongens, het vat en een stuk betonijzer naar de keuken en brand een keurig gat in het vat. De jongens zijn stomverbaasd en staan te stralen. De kraan zit er netjes op en Balaji die niet begrijpt hoe het is gegaan kan de loodgieter gaan afbellen.

En het water? Balaji kwam met de oplossing en de volgende dag wordt er begonnen met het uitgraven van een leiding dat het naastgelegen rijstveld van water voorziet. Gelukkig werkt dit. Een twee inch buis spuit in een oogwenk het vat vol.

Op de plek waar we zaaipotjes maken wil ik een kleine watertank met kraan hebben. Een van de vele gevonden verfemmers is daar heel geschikt voor. Ik houd de doofstomme jongens een kraantje en de emmer voor en zij beginnen te grinniken. Na een knipoogje vertrek ik met Balaji naar het kantoor om het zaaiplan door te nemen. Bij terugkomst staat er een emmer met kraan. De jongens staan er een beetje onnozel bij te kijken. Loodgieter? Niks loodgieter de jongens kunnen het zelf!

wordt vervolgd.