Kinder Care Special School

Kinder Care Special School

Doordat we veel meemaken raak ik de dagen een beetje kwijt. Gelukkig heeft George een tijdtabel gemaakt waarop we kunnen terugzien wat we gaan doen.
Deze dag moet er gewerkt worden!

In oktober zijn Balaji en Ranuka in Ermelo op bezoek geweest. Het was voor hen een enerverende tijd waarin ze veel indrukken hebben opgedaan.
In het laatste overleg gaf Balaji aan dat hij graag een groentetuin wil starten voor de kinderen van de Vocational training. Deze kinderen zijn allemaal ouder dan veertien jaar en gaan niet meer naar school. George wil hen een goede dagbesteding geven en daar waar mogelijk is een opleiding waar ze in de toekomst wat aan hebben.
Er zijn zeven koeien en vier kalfjes die door de jongens verzorgd worden. Dat betekent eten en water geven, de koeien borstelen en ze naar een plek brengen waar zij gras kunnen kunnen eten.
Balaji wil de activiteiten uitbreiden met een groentetuin en Piet Jan heeft hem toegezegd, wanneer wij in India zijn, hem daarbij te willen helpen. En nu is die tijd aangebroken.

Na het ontbijt hebben we met Amitha, Balaji en Nisar een uitgebreid gesprek over de tuin. Piet Jan zijn tuinplan is duidelijk en de jongens begrijpen wat de bedoeling is. Het enige probleem is water. Sinds verleden jaar juni heeft het niet meer geregend en moest er in Palamaner water bijgekocht worden. Maar George vindt dat er toch gestart moet worden.
Piet Jan krijgt de namen van de jongens die mee gaan helpen. Er is een doofstomme jongen bij, Ravi is zijn naam. De afgelopen dagen viel het Piet Jan op dat Ravi rustig en secuur is. En dat is nodig voor de speciale taak zaaien en verspenen.
Ravi is al lang in Palamaner omdat hij niet thuis kan wonen. Zijn moeder is ook doofstom en zijn vader is blind. Op de zorgboerderij heeft hij het erg naar zijn zin.
George vindt het belangrijk dat de kinderen contact met de familie houden en daarom gaat Ravi elke veertien dagen een weekend naar huis.
Balaji heeft samen met de kinderen al veel voorwerk gedaan. Al het afval en de stenen zijn uit de tuin gehaald, de grond losgemaakt en er zijn vier nette velden gemaakt. Piet Jan is duidelijk in zijn nopjes!
Samen met Balaji gaat Piet Jan op zoek naar de beste grond voor de zaaipotten.

Ik laat Piet Jan bij Balaji achter en ga met Amitha naar de Kinder Care Special School. Ik krijg een bezichtiging in alle klassen. De kinderen en leerkrachten reageren erg enthousiast en vinden alle aandacht leuk.
Renuka heeft negen kinderen in haar groep die lichamelijk een beperking hebben. Deze kinderen zijn goed leerbaar maar ze hebben wel een leerachterstand.
Na haar bezoek in Ermelo ben ik nieuwsgierig wat Renuka aan informatie heeft meegenomen en of ze de ideeën uit Nederland in haar klas gebruikt.

In Renuka haar klas is een jongetje van acht jaar aan het rekenen. Niveau: groep drie in Nederland. Deze jongen heeft er duidelijk plezier in en wil graag laten zien wat hij allemaal weet. Hij schrijft op het bord de goede cijfers achter de voorwerpen.
Op de grond heeft Renuka een hinkelbaan getekend. In elk vak staat een nummer met daarbij een aantal stenen. De jongen moet vertellen wat voor cijfer het is en het goede aantal stenen erbij leggen.
Later vertelt Renuka dat ze op de speciale scholen in Harderwijk gezien heeft dat er voor de kinderen veel individuele begeleiding is, ze zag hoe goed de kinderen daar op reageerde. Renuka geeft de kinderen nu opdrachten die bij hun niveau passen, zo krijgen zij sneller het lesmateriaal aangereikt wat zij nodig hebben.

Dan wordt het tijd om naar de naaiklas te gaan. Als we aankomen is het er muisstil! Veel kinderen in deze klas zijn doofstom. Maar...we worden verwacht en de begroeting is hartelijk. De leerkracht is blij met mijn komst, want ik kom naailes geven....waarschijnlijk zonder één woord te zeggen. Nog een probleem de leerkracht schijnt geen Engels te spreken. Hoe dat de komende dagen moet. Had ik nu maar lessen van Leen gehad in gebarentaal!!
Ik wacht maar af en ben blij dat Amitha er nu nog is.

De leerkracht laat zien wat verschillende meisjes hebben gemaakt. Een doofstom meisje blijkt al heel goed te kunnen naaien en heeft er ook veel plezier in. Ik ben opgetogen want ik had het idee dat deze meisjes niet konden naaien.
Dit opent perspectieven!!

Aan het eind van de middag hebben we nog een nabespreking met Balaji en Renuka over hun verblijf in Ermelo. We zijn verrast welke punten Renuka aandraagt en wat zij allemaal in de klas heeft verandert.
Balaji geeft aan dat de reis naar Ermelo een enorme impact op hem heeft. Zijn manier van kijken is anders geworden. Maar wat hij gezien heeft is moeilijk in zijn werk toe te passen.

Hij vertelt het verhaal dat hij voor training een week was weggeweest. De eerste morgen dat hij weer in zijn eigen huisje sliep, hadden de jongens van de Vocational Training om vijf uur in de morgen aan zijn deur lopen rammelen al schreeuwend
"Balaji Sir your back, Balaji sir." Op dat moment besefte hij hoe de jongens hem hadden gemist.
Zijn conclusie: je kan alleen werken met deze kinderen als je een echte relatie met hen aangaat en ze datgene aanreikt wat zij aangeven nodig te hebben.
Dit was de belangrijkste les die Balaji in Ermelo heeft geleerd!

Na dit ontroerend moment geven we Renuka en Balaji een fotoboek van hun reis naar Ermelo.