Maandag-Republicday

De morgen begint met het hijsen van de vlag want het is Republicday.
George refereert eraan dat de Kinder Care Special School in 2003 op Republicday is gestart. Na een lange uiteenzetting merkt George op dat het personeel van CSA Trust belangrijk is voor het land. Immers zij geven hun tijd, werken met hun hart met kinderen waarvan er een aantal gehandicapt zijn voor een lager loon dan gebruikelijk. Een laag salaris komt doordat er weinig donatiegeld voor de leerkrachten binnenkomt.

Na de koffiebreak komt er een Franciscaner broeder die vanmorgen de speciale taak heeft om de nieuwe keuken en eetzaal van de Residentie Home (in Nederland de zorgboerderij) in te wijden. Bij de ingang spreekt de Franciscaan een gebed uit. Het is in het Telegu, voor ons niet te begrijpen. We horen Jesus en Amen en begrijpen dat het gebed is afgelopen. Daarna wordt er driftig met de wijwaterkwast gezwaaid. De meisjes zetten een christelijk lied in, echter niet iedereen kan even goed wijs houden. Het doet niets af aan het speciale moment.

Een wat oudere man heeft een handdoek om zijn hoofd gedrapeerd. De man gooit een grote meloen op een steen kapot en breekt de vrucht in vieren. Met zijn handen bewerkt hij de binnenkant van de vrucht en zet dan links en rechts van de deur een afdruk van zijn handen. Amitha vertelt dat deze handeling refereert aan de uittocht uit Egypte. De joden moesten immers bloed aan de deurpost smeren zodat het kwaad hun deur voorbij zou gaan.
Daarna naar binnen de keuken in. Hier hebben Amitha en ik een speciale taak, samen moeten we het gas aansteken onder een pan met melk. In dit deel van India is het de gewoonte om de eerste keer dat er op een nieuw fornuis gekookt wordt de melk moet overkomen. (Het goede in de keuken zal overvloedig zijn!) Als laatste moet er een koe in de keuken plassen want dat heeft een desinfecterende werking.
Helaas....dat laatste hebben we niet gezien!

Op naar de nieuwe auto. Op George zijn aanwijzingen draperen Piet Jan en ik de Nederlandse vlag over de motorkap. De Franciscaan spreekt weer een gebed uit, nu in het Engels, hij dankt God voor de grote donatie van de auto en vraagt om bescherming tijdens het rijden. Weer gaat hij met de wijwaterkwast, nu om de auto heen waarbij Piet Jan en ik ook gezegend worden.

En toen was er koffie met overgekookte melk. Daarna volgt er de altijd terugkerende dansdemonstratie van de kinderen en stafleden van de Kinder Care Special School.
Er zit een "power" in het dansen waar wij, de stijve Nederlanders niet aan kunnen tippen. De benen gaan de lucht in, er wordt stevig gestampt met de voeten en de heupen gaan van links naar recht. Als je dagelijks zo danst hoef je volgens mij nooit naar een fysiotherapeut of af te vallen.

Na het eten volgt er 's middags een ontmoeting met de stafleden.
Na overleg met Amitha zal Piet Jan eerst wat vertellen over onze kinderen, kleinkinderen en daarna over Support CSA Trust. Tijdens het vertellen laten ik de foto's zien van onze familie. Ze wijzen allemaal op onze dochter en vinden dat ze op mij lijkt. Bij Enno hebben ze twijfels omdat hij een kaal hoofd heeft en Won...er zijn drie mensen die Won hebben ontmoet in 2006!
Veel mensen kennen Leen en Piet Jan van hun reis in 2012. Het boek en fotoverslag van die reis wordt door de stafleden uitgebreid bekeken. Sommigen moeten enorm gniffelen als ze zichzelf terug zien.

We hebben voor de stafleden cadeautjes meegenomen. Voor de meisjes oorbellen, armbandjes en kettingen en voor de jongens led zaklampjes. Alles vind gretig aftrek, de meisjes helpen elkaar om de nieuwe oorbellen in te doen de jongens showen elkaar hoe de lampen branden. Het is leuk om te zien dat onze cadeautjes in goede aarde vallen.
Daarna wordt het kerstcadeau van CSA Trust gegeven. Kleurrijk plastic serviesgoed voor zes personen of een grote lamp die na opladen tien uur kan branden. Erg handig als de elektriciteit het regelmatig niet doet.

En dan tegen half 5 keert de rust weer terug. Op ons dooie gemak wandelen we over het terrein. Nemen een kijkje bij de tuintjes waar Piet Jan de komende weken zal werken, bekijken de koeien en de nieuwe slaapvertrekken van de jongens. In het slaapgebouw lopen we helemaal naar boven, op het dak hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving.

Morgen begint het gewone leven weer. Ik hoop dat Nissar morgen de simkaart aan de praat krijgt.